Znacząca niemiecka historyczka Bettina Stangneth na podstawie nowo odkrytych, przez dziesięciolecia niedostępnych dokumentów rekonstruuje życie i „dzieło” Adolfa Eichmanna, jednego z największych zbrodniarzy XX wieku, który w aparacie państwowym Trzeciej Rzeszy odpowiadał za „logistykę” Holokaustu, czyli koordynację transportów Żydów do gett i obozów zagłady, a zarazem ostatecznie obala mit o Eichmannie jako urzędniku przeciętnego intelektu, który przede wszystkim wykonywał rozkazy z góry i jako „kółko w trybach nazistycznej totalitarnej machiny” posłusznie i sumiennie wykonywał powierzone zadania. Eichmann był co prawda (współ)odpowiedzialny za śmierć milionów ludzi, lecz rzekomo nie żywił wobec swoich ofiar żadnej nienawiści: po prostu wykonywał swoją pracę. Ten mit, jak wiadomo, ożywiła niemiecka myślicielka Hannah Arendt w swojej słynnej książce Eichmann w Jerozolimie podtytuł: Raport o banalności zła - książce napisanej pod wpływem procesu Eichmanna, odbywającego się w 1961 roku w Jerozolimie, która zasadniczo wpłynęła na myślenie kilku pokoleń intelektualistów i akademików. Jak jednak przekonująco wykazuje Bettina Stangneth, tezy o „banalności zła”, które same w sobie są bardzo wartościowe i nadal niezwykle inspirujące dla zrozumienia istoty totalitaryzmu, nie można zastosować do przypadku Adolfa Eichmanna. Hannah Arendt się w Eichmannie pomyliła, i to z dwóch powodów: po pierwsze dlatego, że dała się zwieść „urzędniczej” masce, którą ów zbrodniarz wojenny przywdział w próbie ratowania życia podczas procesu w Jerozolimie, a po drugie dlatego, że nie miała dostępu do informacji i dokumentów dotyczących powojennego życia Eichmanna, które ujrzały światło dzienne dopiero wiele lat później. Książka Eichmann przed Jerozolimą zasadniczo rewizuje ten zniekształcony obraz Eichmanna; jednym (choć nie jedynym) z jej kluczowych źródeł są zapisy wielogodzinnych rozmów z 1957 roku, które z Eichmannem, wówczas od czterech lat prowadzącym spokojne życie na przedmieściach Buenos Aires pod nazwiskiem Ricardo Klement, przeprowadził holenderski dziennikarz i były członek Waffen-SS Willem Sassen. Z nagrań rozmów, które, jak życzył sobie Eichmann, nie miały ujrzeć światła dziennego za jego życia i które przez kilkadziesiąt lat były przechowywane w archiwum federalnym w Koblencji, wyłania się zupełnie inny obraz „inżyniera Holokaustu” niż ten, jaki postrzegała Hannah Arendt podczas procesu w 1961 roku: Eichmann nie jest tylko biurokratą i ambitnym karierowiczem wykonującym rozkazy, lecz także gorliwym, zapalonym, „fanatycznym bojownikiem o wolność swojej krwi” i zawziętym antysemitą, opętanym nienawiścią wobec Żydów, który rozliczając się ze swoich działań wyraża rozczarowanie, że nie udało się zlikwidować wszystkich europejskich Żydów, i dodaje: „A teraz chcę wam powiedzieć... niczego nie żałuję! Zdecydowanie się nie ugnę!... byłoby zbyt łatwo... wyrazić głęboki żal... Mówię wam, przyjacielu Sassen, ja tego nie mogę zrobić. Nie mogę tego zrobić, ponieważ nie jestem na to gotowy, moje wnętrze odmawia powiedzenia, że zrobiliśmy coś złego.” Książka Eichmann przed Jerozolimą oferuje najpełniejszy i najdokładniejszy obraz życia Adolfa Eichmanna, jaki dotąd powstał, a jednocześnie wnosi nowe ustalenia dotyczące życia nazistów w okresie powojennym działających na emigracji lub w samych Niemczech.