W niedzielę 22 czerwca 1941 r. Wehrmacht pod kryptonimem Barbarossa rozpoczął atak na ZSRR. Starcie to nie ma w nowożytnej historii wojskowości sobie równych pod względem rozmiarów operacji bojowych, stopnia zniszczeń ani liczby ofiar. Działaniom lądowym towarzyszyła ogromna aktywność w powietrzu. Doszło do wyjątkowej liczby potyczek, w których sowieckie lotnictwo wojskowe od rana stawiało czoła uderzeniom niemieckich i rumuńskich sił powietrznych. Ta wstępna część serii publikacji przybliża użycie sowieckiego lotnictwa wojskowego w okresie od września 1939 do lata 1940, w trakcie drogi Stalinowskiego Związku Radzieckiego ku fatalnemu 22 czerwca 1941. Poznamy zaangażowanie sowieckich lotników i ich samolotów podczas ataku na Polskę, w czasie tzw. wojny zimowej z Finlandią, przy okupacji państw bałtyckich i wschodniej części Królestwa Rumunii. Te często pomijane kampanie w istotny sposób wpłynęły na rozwój sowieckiego lotnictwa wojskowego bezpośrednio przed niemieckim uderzeniem i również przygotowały geograficzne tło dla gigantycznego starcia lata 1941 roku. Walki powietrzne 22 czerwca toczyły się w znacznej mierze nad terenami, które jeszcze niedawno Stalin nie miał pod kontrolą: były to terytoria przed wybuchem wojny należące do II Rzeczypospolitej, Estonii, Łotwy, Litwy i Królestwa Rumunii. Stały się częścią ZSRR w wyniku zawarcia paktu w sierpniu 1939 r. i współpracy nazistowskich Niemiec ze Związkiem Radzieckim w początkowym okresie wojny. Przez długie dekady w ZSRR i w Rosji heroizowaną obronę sowieckiej ojczyzny można więc do pewnego stopnia postrzegać także jako obronę łupów zdobytych we współpracy z dawnym partnerem - a obecnie wrogiem na śmierć i życie, hitlerowskimi Niemcami.