W swojej pierwszej pracy o dziejach polityki międzynarodowej z 1957 roku Kissinger zajmuje się historią dyplomacji Europy od klęski Napoleona w Rosji, przez serię kongresów międzynarodowych w latach 1814-1822, aż po antytureckie powstanie w Grecji w 1822 roku, które ostatecznie zakończyło wieloletni, stopniowo słabnący udział Wielkiej Brytanii w polityce europejskiej. W centrum uwagi autora stoją postacie wielu dziesiątek rozmów, konferencji i kongresów - kanclerz austriacki Metternich i jego odpowiednik, brytyjski minister spraw zagranicznych lord Castlereagh. To przede wszystkim na ich losach i poglądach obserwujemy, jak monarchia habsburska po upadku Napoleona stopniowo odrywa się od narzuconego francuskiego sojusznika i przejmuje wiodącą rolę w europejskiej dyplomacji, a jednocześnie jak Wielka Brytania w koalicji antynapoleońskiej realizuje swoje pojmowanie polityki równowagi w Europie. Państwa europejskie próbowały wtedy na gruzach napoleońskiej Europy zbudować nowy porządek międzynarodowy, po raz pierwszy oparty na regularnych konsultacjach i dążeniu do znalezienia jednoczących zasad politycznych. Kissinger analizuje go pod widocznym wpływem niedawno zakończonej II wojny światowej, która postawiła świat przed bardzo podobnym problemem, jakim były wojny napoleońskie dla Europy. I nie ukrywa sympatii dla pragmatycznej, nieideologicznej polityki Metternicha i Castlereagha, poszukującej stabilnego porządku międzynarodowego opartego na równowadze sił i wzajemnych gwarancjach.