Michael Sorkin należy do najbardziej bezpośrednich i błyskotliwych autorów piszących o architekturze. W swoim zbiorze esejów What Goes Up, wydanym po czesku pod tytułem New York, New York, New York, z wdziękiem i humorem, ale jednocześnie z głębokim wglądem analizuje procesy, które z jego ukochanego Nowego Jorku uczyniły miasto lśniących, lecz wyludnionych drapaczy chmur i rosnącej nierówności. Odkrywa tu formy i praktyki tych procesów - od planowania przestrzennego i układów politycznych aż po subtelne detale projektu architektonicznego - i nie waha się krytykować nie tylko deweloperów, polityków i urzędników, lecz także sławnych gwiazd architektury, których budowle bywają częściej znakiem rozpoznawczym niż przejawem jakości. Nie jest jednak jedynie krytykiem; docenia miasto tworzone oddolnie, w ludzkiej skali, zrównoważone, sprawiedliwe i pełne życia sąsiedztwa, kontynuując myśl dziennikarki i aktywistki Jane Jacobs. Choć eseje Sorkina koncentrują się głównie na Nowym Jorku i zostały napisane w latach 2010-2017, dają się odnieść do innych dużych miast i do współczesności. Problemy, które opisuje - takie jak gentryfikacja, kryzys mieszkaniowy, monetyzacja przestrzeni publicznej, bezmyślne zagęszczanie zabudowy, budowanie wyłącznie pod inwestycje, urbanistyka zależna od automobilizmu i wiele innych - są dziś bowiem bardziej aktualne niż kiedykolwiek.