Wielozadaniowy samolot F/A-18 jest jednym z najudanychzych maszyn bojowych na świecie. Paradoksalnie jego powstanie wiązało się z porażką, gdyż przegrał w konkursie LWF (Light Weight Fighter) z przyszłym F-16. Jednak ogromne doświadczenia wykorzystane w oryginalnym prototypie YF-17 Cobra okazały się na tyle interesujące, że zdecydowało się na niego amerykańskie marynarki wojenne, dając maszynie szansę na drugie życie. Pod nowym oznaczeniem F/A-18 samolot o marketingowej nazwie Hornet stopniowo stał się następcą kilku typów pokładowych, w tym legendarnych F-14 Tomcat, przede wszystkim dzięki postępowi w dziedzinie technologii radarowych i sterowanych pocisków. W przeciwieństwie do większości poprzedników, F/A-18 od początku projektowano jako samolot wielozadaniowy, przeznaczony zarówno do zwalczania celów powietrznych, morskich, jak i lądowych, co sugeruje jego nietypowe oznaczenie F/A (Fighter/Attack) zamiast częściej stosowanego F. Dla wprowadzenia do służby w US Navy producent połączył siły z koncernem McDonnell Douglas, który był głównym dostawcą maszyn pokładowych. To partnerstwo, które później zakończyło się sporami sądowymi, okazało się korzystne dla samego samolotu, który wszedł do służby i trafił na eksport. Było to jednak niekorzystne dla pierwotnego producenta - typ ten był ostatnim, który osiągnął produkcję wielkoseryjną. Po wielkim sukcesie modeli F-5 Freedom Fighter i Tiger II firma Northrop uzyskała jedynie ograniczoną produkcję „niewidzialnego” bombowca B-2, a po przegranej swojego projektu YF-23 z przyszłym F-22 Raptor z powodów ekonomicznych musiała połączyć się z równie pogrążoną firmą Grumman. Dopiero teraz, po dekadach, otrzymała zamówienie na budowę nowego bombowca B-21 Raider.
F/A-18 odniósł sukces również na rynkach zagranicznych, chociaż rywalizował z politycznie znacznie wspieranym F-16. Mimo to koncepcja dwusilnikowa i uniwersalność zastosowań przekonały państwa takie jak Australia, Finlandia, Hiszpania czy Szwajcaria, które w czasie wyboru wymagały zdolności, jakie Hornet potrafił zapewnić na świecie jedynie on. Eksport okazał się skuteczny mimo że w porównaniu z F-16 Hornet był znacznie droższy - zarówno z powodu swojej wielozadaniowości i dostosowanego wyposażenia, jak i wielu specyficznych elementów morskich, oraz w końcu z powodu mniejszej liczby wyprodukowanych maszyn. Służba tego typu jest mimo to bardzo udana, a gdy zbliżał się koniec technicznej eksploatacji istniejącej floty, amerykańskie marynarki wojenne w czasach globalnych cięć budżetowych wybrały od producenta nie nowy typ, lecz gruntowną modernizację zachowującą główne cechy konstrukcyjne F/A-18. Otrzymała ona oznaczenie Super Hornet, jej produkcja trwa od 1995 roku i planowana jest przynajmniej do 2027 roku. Oznacza to, że ostatni F/A-18 Super Hornet opuści linię produkcyjną niemal pięćdziesiąt lat po pierwszym locie prototypu YF-17. To z pewnością dobry wynik dla typu, który w pierwotnym konkursie, do którego był zaprojektowany, przegrał.
Wielu krytyków maszyn piątej generacji, takich jak F-22 czy F-35, twierdzi, że nastąpiło w nich odejście od tych cech, które przyczyniły się do sukcesu maszyn takich jak F/A-18, F-16 czy F-15. Przede wszystkim chodzi o zwrotność samolotu, która mimo broni kategorii BVR ma na współczesnym polu walki nadal istotne znaczenie, oraz o możliwość działania blisko przeciwnika, ponieważ wielozadaniowe F/A-18 stanowią ważny element bezpośredniego wsparcia ogniowego sił lądowych. Ich bezpośrednie zastąpienie morskimi samolotami kategorii F-35B nie jest więc oczywiste, i w wielu aspektach F/A-18 pozostanie typem nieprześcignionym. Dlatego dowództwo US Navy uruchomiło projekt F/A-XX, mający doprowadzić do wyboru następcy Super Horneta. Firma Boeing, która przed laty przejęła McDonnell Douglas, ubiega się o kontrakt, a sama nazwa konkursu wskazuje, że nadal zakłada się wielozadaniowy typ kontynuujący tradycję wypracowaną przez oryginalne F/A-18 Hornet.