W tej wzruszającej opowieści spotykamy dwoje siedemdziesięciolatków, Evelyn i Josepha. Zną się od zawsze, dorastali razem, zalożyli rodzinę, wychowali troje dzieci, prowadzili pensjonat, przeszli na emeryturę. Evelyn jednak przez dużą część życia wątpiła, czy to był życie zgodne z jej marzeniami. Pragnęła zajmować się muzyką, podrożować, a zamiast tego opiekowała się gośćmi i wychowywała dzieci. Joseph nigdy nie miał wątpliwości - rodzina i pensjonat były dla niego sensem życia.

U Evelyn zaczynają się pojawiać problemy zdrowotne, ostatecznie diagnozują jej chorobę Parkinsona. Przeraża ją to jeszcze bardziej, bo jej matka cierpiała na chorobę Alzheimera i rodzina była świadkiem tego, jak traciła wspomnienia, nawyki, nie rozpoznawała bliskich. Dla Evelyn nie do wyobrażenia jest, żeby stracić swój świat, rodzinę i samej siebie, i decyduje, że woli odejść z godnością. Joseph nie wyobraża sobie życia bez niej, więc zaczyna planować odejście razem z nią.

Mówią dzieciom, że zostąła im rok życia, który chcą spedzić z nimi i wnukami. Wracają wspomnieniami do dzieciństwa, do rodziców, do wydarzeń podczas wojny, do wspólnego życia, problemów w malżeństwie i konfliktów z dziećmi, do życia nad morzem. Dzieci tego nie rozumieją i nie zgadzają się, by odszedłyście dobrowolnie. Jednak zaczynają patrzeć na własne życie poprzez głęboką miłość rodziców i zaczynają rozumieć, że nie ma Evelyn bez Josepha i Josepha bez Evelyn.
Człowiek jednak planuje…