Pomyślna i z punktu widzenia zainteresowania historią codzienności także inspirująca książka, w której autor śledzi i objaśnia kulturowe obrazy rzeczy. Zadaje na przykład pytania, dlaczego na weselach tłuczemy talerze, czy plecaki i deski snowboardowe są z natury lewicowe, czy ser może mieć jakąś historię albo czy zbliża się czas, gdy będziemy sobie wszystko wzajemnie pożyczać. Wywód autora jest poparty odniesieniami do plejad literackich i innych reprezentacji kulturowych; z tego zabiegu czytelnik zyskuje świadomość mnogości obrazów i funkcji, jakie ta sama rzecz czy zjawisko może mieć w różnych kontekstach. Wykład ma charakter esejów płynących swobodnie skojarzeniowym torem rozważań, dzięki czemu czyta się go bardzo dobrze i otwiera na dalsze pytania i inspiracje. Bada na przykład, jak zmieniały się i przenikały znaczenia, które łączymy z przedmiotami codziennego użytku, oraz jak przekształcały się powody, dla których ich używamy. Na przykład w średniowiecznej Europie skarpetki najpierw nosili duchowni, aby symbolicznie wyrazić swoją moralną czystość. Parasolki, parasole, wachlarze początkowo symbolizowały status społeczny osoby, nad którą były trzymane; od XVI wieku w Europie przeciw deszczowi i słońcu używały ich kobiety, ale nie mężczyźni. Człowiekiem, który stopniowo nauczył europejskich mężczyzn nosić ten przedmiot i nie wstydzić się tego, miał być pewien angielski podróżnik i filantrop z XVIII wieku. Książka zaprasza do odkrywania czasem aż przygodowych kulturowych dziejów aut, dżinsów, stołów, ale także eucharystii. Podważa znaną dychotomię Ericha Fromma „mieć czy być”, ponieważ często to właśnie rzeczy definiują nas i przypominają, jaka jest lub była nasza tożsamość. Czyli kim jesteśmy albo kim chcielibyśmy być.