Być może czasami (albo nawet często) masz wrażenie, że nie masz życia w swoich rękach. Musisz to czy tamto, czujesz się pociągana przez okoliczności, obowiązki, przez to, czego nikt za ciebie nie zrobi, a czasem nawet przez to, czego ktoś nie zrobi, więc robisz to ty. Być może w chwili, gdy czytasz te wiersze, czujesz się na krawędzi wypalenia i obawiasz się, co będzie dalej. Kto zajmie się dziećmi, kto załatwi wszystkie obowiązki w domu, w pracy, kto zrobi te wszystkie rzeczy, które "same się nie zrobią". "Nie bądźcie troskliwi o nic, lecz we wszystkim przez modlitwę i błaganie z dziękczynieniem powierzajcie wasze prośby Bogu" (Flp 4, 6) Być może czasami (albo nawet często) masz wrażenie, że nie masz życia w swoich rękach. Musisz to czy tamto, czujesz się pociągana przez okoliczności, obowiązki, przez to, czego nikt za ciebie nie zrobi, a czasem nawet przez to, czego ktoś nie zrobi, więc robisz to ty. Od czasu do czasu masz wrażenie, jakbyś ciągnęła wózek bez kół, na którym siedzi cała twoja rodzina. Innym razem, gdy ten wózek jest na zboczu, pędzisz z niego ostro w dół przez kłody i kamienie - i nie ma jak zahamować. Z przerażeniem czekasz, o co i gdzie wózek się zatrzyma i jaki będzie dla ciebie wstrząs. Ale czy nie dałoby się - podobnie jak do zlewu wkładamy sitko, by zapobiec zapychaniu - jakoś uniemożliwić, by nasze życie się "zapychało"? Czy nie dałoby się stopniowo hamować, żeby ta zjazd nie był tak gwałtowny? Żebyśmy nie kończyły wielokrotnie rozbite na dnie?