Ta książka chce wypełnić jedną z luk w poznaniu twórczości Piera Paola Pasoliniego i przynosi wybór tekstów, które poprzedzają lub towarzyszą, komentarzują i odzwierciedlają trzy biblijne filmy Pasoliniego. Pasolini we Włoszech stał się ikoniczną postacią czczoną przez lewicę i przez niektórych katolików. Jego dorobek artystyczny komentują czołowi intelektualiści, odwołania do niego pojawiają się także w popkulturze. U nas jego twórczość jest znana tylko częściowo, wciąż z odcieniem skandaliczności i marginalności.
Za film Tvaroh (1963) Pasolini został skazany jako bluźnierca; za Ewangeliię św. Mateusza (1964) otrzymał nagrodę katolicką; scenariusza Do filmu Święty Paweł już nie zrealizował. Pasolini pojmował swoje scenariusze jako pełnoprawne dzieła literackie, a samo kręcenie filmów komentował w licznych wierszach, więc literackość i filmowość stale się przenikają.
Przedkładany wybór zawiera "scenariuszową prozę", "komentarzowe wiersze" oraz korespondencję z księżmi z progresywnego katolickiego kręgu Cittadella Cristiana w Asyżu, skąd wyszedł impuls do powstania Ewangelii św. Mateusza.
Wstępne studium Martina C. Putny zatytułowane "Pasolini ewangelista" osadza teksty w kontekście twórczości Pasoliniego z uwzględnieniem sytuacji społecznej we Włoszech lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych oraz dziejów "nieortodoksyjnego" myślenia i tworzenia chrześcijańskiego. W kontekście epoki Pasolini jawił się jako osobliwy, lecz marginalny artysta. Z dzisiejszej perspektywy nie można go jednak zignorować. Owszem, wciąż jest słyszany tylko przez nieliczne mniejszości słuchaczy radykalnej teologii i filozofii; ale takie były też przecież społeczności słuchaczy Jezusa i Pawła. Pasolini jest chrześcijaninem i jednocześnie marksistą, który nie wierzy w Boga w sensie kościelnym. Jest wzorcowym przykładem tego, co religioznawstwo XXI wieku nazywa "multiple belonging", czyli jednoczesnym przynależeniem do dwóch lub więcej tożsamości duchowych. Wreszcie, właśnie Ewangelia św. Mateusza jest dowodem, że to, co trudne na poziomie intelektualnym i dyskursywnym, może być zaskakująco proste na poziomie artystycznym i intuicyjnym.