Głęboko przejmujące, a jednocześnie świeże i niesentymentalne wspomnienia jednej zasymilowanej środkowoeuropejskiej rodziny żydowskiej oraz trzech pokoleń niezwykłych kobiet. Poruszająca saga wielopokoleniowa przywracająca do życia stary, zaginiony świat.
W 1989 roku, po śmierci matki Franci, Helena Epstein postanowiła zbadać i odtworzyć życie trzech kobiet ze swojego rodu - swojej matki, babki i prababki. Podobnie jak większość dzieci emigrantów i osób, które przeżyły holokaust, autorka niemal nie miała dokumentów ani rodzinnych pamiątek. Jedynym mostem do własnej historii były - poza kilkoma fotografiami i listami - dwunastostronicowa kronika rodzinna matki oraz jej nieopublikowana książka wspomnień z czasów obozów koncentracyjnych. Wyruszyła więc do Czechosłowacji, Austrii i Izraela, by odnaleźć ludzi, którzy znali jej rodzinę, oraz w bibliotekach i archiwach na trzech kontynentach odkrywać ślady opowieści, z których składała bogatą mozaikę życia swoich przodków.
Prababka Heleny, krawcowa Tereza, zakochała się w chrześcijaninie, jednak zamiast niego została wydana za żydowskiego robotnika. Około czasu, gdy Żydom w Austro-Węgrzech przyznano równe prawa, wyjechała z mężem z Jihlavy do Wiednia w nadziei na lepsze życie. W 1890 roku, po śmierci ukochanego syna, odebrała sobie życie, skacząc z okna. Córka z tego małżeństwa, Pepi, po owdowieniu w wieku ośmiu lat, mieszkała w Kolinie pod opieką swojej pobożnej ciotki Rózy.
Na przełomie XIX i XX wieku Pepi stała się jedną z praskich „nowoczesnych kobiet”. Rozpoczęła karierę w świecie wielkiej mody, co zaprowadziło ją aż do Paryża i Berlina. Została dyrektorką salonu mody Morice'a Schillera, a potem właścicielką słynnego praskiego Salonu Weigert na rogu Spálené ulice i Národní třídy.
Córka Pepi, Franci - dziecko pierwszej republiki, które korzystało ze wszystkich dobrodziejstw i udogodnień nowego demokratycznego państwa - była zafascynowana modą i od piętnastego roku życia stała się praktycznie partnerką matki w salonie, który dzięki jej nowoczesnemu podejściu pomogła stawiać na nogi. Marzenia młodej dziewczyny i pewne siebie plany wykształconej projektantki mody zostały bezpowrotnie zniszczone i przerwane przez nazistowską politykę antysemicką, która po raz pierwszy uświadomiła jej, że jest Żydówką. Z rodzinny przeżył jedynie ona i jej mąż, który w 1948 roku, gdy po ulicach Pragi niosły się marsze oddziałów komunistycznych, a ostatni symbol demokracji w państwie, Jan Masaryk, został znaleziony martwy pod oknami swojego mieszkania, podjął decyzję za nich oboje oraz za ich trzynastotygodniową córeczkę Helenę: Franci opuściła nowo otwarty salon i wyjechała do Nowego Jorku, aby w ciągu dwóch tygodni znów zacząć szyć i budować rodzinie nowe życie.
Historia Terezy, Pepi i Franci jest w wielu aspektach symboliczna dla tamtej epoki i oferuje nam niezwykle szczegółowy wgląd w zaginiony świat wielonarodowej społeczeństwa ziem czeskich. To opowieść, która poruszy każdego, kto próbuje zrozumieć, jak nasze losy kształtowane są przez rodzinę i historię.