Książka towarzyszy czytelnikowi najważniejszym wydarzeniom minionego stulecia, których ramy wyznaczają lata 1914-1989, czyli od początku I wojny światowej aż do upadku Związku Radzieckiego. Dwudzieste stulecie autor nazywa wiekiem amerykańskim, ponieważ Stany Zjednoczone odgrywały w nim decydującą rolę w stosunkach sił, ale także w zakresie nowatorskiego, "nowoczesnego" stylu życia i kultury. Autor opowiada się za pozornie przestarzałym pojmowaniem historii, które stawia na pierwszym miejscu rolę wyjątkowych jednostek ponad wpływem ideologii i ogólnych trendów społecznych. Twierdzi, że Józef Stalin i Adolf Hitler, a po drugiej stronie Winston Churchill i Franklin Roosevelt byli głównymi sprawcami XX wieku. Gdyby nie oni, jego dzieje potoczyłyby się zupełnie innymi drogami.
Książka koncentruje się przede wszystkim na wydarzeniach w Europie, gdyż to one kształtowały stosunki na całym świecie. Obecnie jednak na pierwszy plan wysuwa się rozwój pozaeuropejski, związany ze wzrostem Chin i innych nieeuropejskich krajów. W zakończeniu stwierdza więc, że kończy się zarówno era wojen światowych, jak i podział Europy, ale także epoka europejska. Mimo to książka brzmi optymistycznie: dostrzega wprawdzie symptomy upadku w sferze kultury i sztuki, lecz w obszarze polityki demokracja - pomimo wszelkich trudności - jest na świecie w wzroście.