Wielozadaniowy samolot Eurofighter, znany międzynarodowo pod angielską nazwą Typhoon i pierwotnie określany jako EF2000, jest najbardziej wyrafinowanym i zarazem najdroższym europejskim typem bojowym. To największy program kooperacyjny, kontynuacja rozwoju wcześniejszych europejskich modeli Tornado i Jaguar, które udowodniły, że dzielenie kosztów i możliwości w Europie jest możliwe i może prowadzić do powstania udanej technologii z potencjałem krajowym i eksportowym. Jednak powstanie Eurofightera, związane z bliską współpracą kilku krajów, odbiło się także na skomplikowanych negocjacjach dotyczących ostatecznych rozwiązań. Polityka odegrała w jego powstaniu i służbie większą rolę niż w przypadku jakichkolwiek innych maszyn. To jednak właśnie wpływy polityczne umożliwiły istotne usprawnienie europejskiej współpracy wojskowej i w znacznym stopniu przyczyniły się do konsolidacji europejskiego przemysłu lotniczego. Pomimo wszystkich problemów i powolnego nabywania kluczowych zdolności powstał bardzo skuteczny typ, który zainteresował także zagraniczne rynki. Zakres międzynarodowej współpracy pozwolił przemysłowi krajów zaangażowanych uzyskać zamówienia rozwojowe i produkcyjne na trzy dekady, stabilizując europejską bazę rozwojową i produkcyjną do czasu ukończenia prac nad maszyną szóstej generacji. Eurofighter powstawał w czasie, gdy w USA trwał już konkurs ATF na maszynę piątej generacji, wygrany przez F-22A Raptor, przez co Europa znalazła się technologicznie w tyle za USA. Rozwój samolotów bojowych piątej generacji przekraczał możliwości pojemnościowe, ekonomiczne i polityczne krajów europejskich, dlatego zamiast powstania europejskiego typu doszło do masowego wprowadzania amerykańskich F-35 do służby, które praktycznie stały się archetypem nowoczesnego myśliwca. Z wyjątkiem Wielkiej Brytanii, która po wyjściu z Unii Europejskiej zdecydowała się poszerzyć swoją współpracę wojskowo-technologiczną z USA, inne państwa zaangażowane w projekt Eurofighter postanowiły dalej wykorzystywać ponadczasowość samolotu klasy 4+ i eksploatować oraz pozyskiwać go równocześnie z maszynami F-35. Rola Eurofightera w najnowszych wersjach nie będzie się więc różnić od roli F-15EX w USA, ponieważ samoloty generacji 4+ nadal mają swoje miejsce na rynku. Ich eksploatacja jest planowana poza rok 2060, więc pozostaną w służbie przez pół wieku.
Wielu krytyków opisuje Eurofightera jako technologicznie lub koncepcyjnie przestarzały. Tego typu opinie są jednak raczej wynikiem braku znajomości zastosowanych rozwiązań technicznych oraz założeń projektowych. Eurofighter w wielu aspektach w chwili wprowadzania do służby przewyższał praktycznie wszelką konkurencję na świecie i w wielu cechach dorównuje maszynom piątej generacji, choć jest to samolot o zmniejszonej, a nie silnie tłumionej wykrywalności radarowej. Atrybuty maszyn piątej generacji, takie jak na przykład możliwość lotu naddźwiękowego w trybie supercruise bez użycia dopalacza czy fuzja danych sensorowych dla lepszej świadomości sytuacyjnej, już w czasie specyfikacji nie różniły się znacząco od wymagań stawianych piątej generacji, a w niektórych kwestiach je przewyższały. Byłoby więc błędem uznawać ten samolot za przestarzały, ponieważ, jak pokazały treningowe pojedynki z obcymi lotnictwami, Eurofighter potrafi przewyższać w wielu aspektach rosyjskie i starsze amerykańskie maszyny. I co najważniejsze, gdyby samolot nie został doprowadzony do postaci seryjnej i szeroko wprowadzony do służby w Europie, przemysł lotniczy w tym regionie straciłby zdolności rozwojowe. Plany zakupów samolotów zagranicznych doprowadziłyby bowiem do stopniowego upadku poziomu europejskiego przemysłu lotniczego. Dzięki Eurofighterowi Europa może jednocześnie myśleć o dwóch projektach maszyn szóstej generacji, choć ich powstanie z pewnością nie będzie łatwiejsze niż w przypadku Eurofightera.