Bertha von Suttner (Berta Suttnerová, 1843-1914) urodziła się w Pradze (wówczas w Cesarstwie Austriackim) jako hrabianka Bertha Sophia Felicita Kinsky. Otrzymała doskonałe wykształcenie, zwłaszcza w grze na fortepianie i śpiewie, i mówiła w sześciu językach. Krótko współpracowała w Paryżu z wynalazcą dynamitu i wówczas jednym z najbogatszych ludzi na świecie, Alfredem Noblem. Stali się przyjaciółmi na całe życie, a Nobel finansowo wspierał również jej działalność na rzecz pokoju.
W wieku trzydziestu lat wyszła za mąż za Artura von Suttnera. Zaraz po ślubie wyjechali do Gruzji, gdzie pozostali dziewięć lat. Do Austrii wrócili już jako znani pisarze i z entuzjazmem włączyli się w rozwijające się wtedy międzynarodowe ruchy pokojowe. Pierwszymi powieściami, w których Bertha von Suttner wyraziła swoje antywojenne poglądy, były "Inventář duší" i "Čas strojů". Jednak na całym świecie rozsławiła ją przede wszystkim jej główna powieść antywojenna "Prostujcie broń!". Według słów Lwa Nikołajewicza Tołstoja jest ona porównywalna chyba tylko z powieścią "Chata wuja Toma" Harriet Beecher-Stowe. Tak jak tamta powieść przyczyniła się do zniesienia niewolnictwa więcej niż wszelkie naukowe rozprawy, tak dzieło von Suttner przyczyniło się do rozpowszechnienia idei pokoju na całym świecie.

W 1905 roku Bertha von Suttner otrzymała jako pierwsza kobieta Pokojową Nagrodę Nobla.
Poza działalnością prozawodową angażowała się także przeciw ówczesnemu silnemu antysemityzmowi oraz wspierała emancypację kobiet.