Podróżować lekko, tylko z plecakiem, błąkać się po lesie, fotografować ważki, spotykać ludzi, żyć…

Kalendarz przesunął się do późnych lat dziewięćdziesiątych, ma prawie dwadzieścia siedem lat, na brodzie ma mleko kokosowe, nad głową olbrzymy lasu, a przed sobą morze. W Indonezji w roku 1996 zaczyna się seria bardziej i mniej dzikich podróży Dana Bárty. I też jego książka, w której wraca do miejsc, które przez niemal trzydzieści lat zmieniały jego świat. To jednak nie jest autobiografia znanego piosenkarza, nie jest to reportaż podróżniczy ani studium ważek. Albo - dla chętnych - trochę tego wszystkiego. Może to też być sławna autofikcja. Bárta swoim charakterystycznym, poetycko-ironicznym stylem uchwyca świat, w którym wszystko jest możliwe - gdzie wodzowie mają ręce oplecione złotymi łańcuchami i w nich iPhone'y, gdzie podadzą ci środek pobudzający, który wyrzuci cię z butów na wiele godzin, gdzie trzeba przekupić taksówkarza czymkolwiek, co znajdziesz w kieszeni, gdzie gotuje się zupę z akwariowych rybek, gdzie wciąż dziko i wolno żyją stworzenia wszystkich kolorów, rozmiarów i kształtów i gdzie przyrodnicy mówią dobranoc; świat, który jest nadal w pewien sposób dziwnie niewinny, bo zwyczajny.

Książka powstała na podstawie podcastu Czeskiego Radia Vltava Nevinnosti světa.