Niezbędny reporterski przewodnik w podróży nad Bałtyk, ale też kawałek za polsko-czeską granicę. Opowieść o skomplikowanej powojennej relacji do nowego kraju i własnej tożsamości, które jakbyśmy znali z czeskich Sudetów. Zbigniew Rokita stawia dziesiątki lat niewypowiedzianych pytań.

Jeden ruch pióra przesunął powojenną Polskę o dwieście kilometrów na zachód. W tym piórze trzymał je Stalin, a te tereny wcześniej należały do niemieckiej Rzeszy. Dawne polskie ziemie na wschodzie stały się z kolei częścią Związku Radzieckiego. Granica się przesunęła, ludzie musieli jej podążać - Niemcy i Polacy. Ci drudzy nagle znaleźli się w domach, gdzie może ktoś jeszcze miał ugotowany obiad na stole. Na ścianach wisiały zdjęcia obcej rodziny. A architektura miała inny charakter. Wszędzie te czerwone cegły. Jak długo jednak ta granica przetrwa? Nikt tego nie wiedział i trudno się zadomowić w prowizorium, gdy dodatkowo komunistyczna propaganda nie próżnuje i podsuwa hasła o odzyskanych ziemiach, opowieści o dawnych królach i ich pretensjach. Sytuacja jest jeszcze bardziej skomplikowana na Śląsku, gdzie granice narodowościowe były dużo mniej ostre. W szkole słuchasz o polskiej walce o wolność przeciw niemieckiemu uciskowi, ale twój dziadek na przykład musiał służyć w Wehrmachcie, a babcia mówiła językiem najbliższym niemieckiemu. Jak się w tym wszystkim połapać?

Jeśli wybierasz się do hanzeatyckiego Gdańska, portowego Szczecina, na długie piaszczyste plaże Bałtyku lub odkrywasz dolnośląskie miasteczka i postindustrialne Katowice, zabierz ze sobą książkę polskiego reportera Zbigniewa Rokity, rodaka z gliwickiego Śląska. Zrozumiesz, czym ta część Polski różni się od tej centralnej. Pojmiesz odrębność Odry i Wisły - bo te dwie rzeki, Odra i Wisła, symbolicznie oddzielają dwa narody w jednym.