Zagraniczne wojskowo-lotnicze działania Czechosłowackiej Republiki (dalej ČSR), rozpoczęte w 1948 r. w związku z nowo powstałym państwem Izrael, są dzisiaj już wystarczająco znane. Wówczas jednak chodziło jedynie o handel, jeszcze bez bezpośredniego udziału personelu czechosłowackiego lotnictwa. Ta kampania znana pod kryptonimem „Akce DI” zakończyła się w 1950 r. W lipcu tegoż roku Ministerstwo Obrony Narodowej wprowadziło zakaz jakiegokolwiek eksportu sprzętu wojskowego do Izraela, choć zainteresowanie Izraela dalszym handlem nadal trwało. Pomimo że działalność ta przyniosła niemałe wpływy dewizowe do skarbu państwa, przeważyły względy polityczne. Nasze i radzieckie kierownictwo oczekiwało, że pomoc dla Izraela przyczyni się do wzmocnienia wpływów Komunistycznej Partii Izraela, która mogłaby przejąć władzę w kraju i w ten sposób włączyć go w sferę wpływów radzieckich. Do tego jednak nie doszło - izraelscy komuniści ponieśli całkowitą klęskę w wyborach w styczniu 1949 r., i dlatego nie było dalszego zainteresowania pomocą ani z naszej, ani z radzieckiej strony. Dla czechosłowackiej polityki zagranicznej i handlu Izrael został przesunięty na 40 lat na przeciwną stronę barykady, a pięć lat później misje lotnicze Czechosłowacji pomagały państwom arabskim w ich dążeniach do odwetu za porażkę w wojnie o niepodległość Izraela i do likwidacji państwa Izrael. Efekt gospodarczy był zapewne również niemały (np. Egipt w latach 1955-1959 zakupił 110 samolotów S-103 (licencyjny MiG-15bis naszej produkcji) po 400 000 USD za sztukę, co według ówczesnego kursu dawało 2 880 000 Kčs, przy czym czechosłowacka administracja wojskowa płaciła niecały milion Kčs za sztukę. Do tego jeszcze 42 pary UTI Mig-15), i nic więc dziwnego, że te działania stopniowo rozprzestrzeniły się także na inne państwa. Największy zakres przybrała od 1957 r. Akcja 103 - pomoc wojskowa dla Indonezji.