Książka powstała na podstawie pracy magisterskiej o tym samym tytule, przygotowanej na\nWydziale Historii Uniwersytetu Warszawskiego w 2022 roku. Została napisana na podstawie\nrelacji byłych polskich robotników przymusowych, którzy pierwszy raz tuż po wojnie – w\n1946 roku, a następnie w latach 1964–1965 zdecydowali się spisać swoje przeżycia na\npotrzeby ogólnopolskich konkursów pamiętnikarskich.

Wychodząc od koncepcji „męskości hegemonicznej” Raewyn W. Connell (Masculinities,\n2005), a także inspirując się modelem przedstawionym przez Maddy Carey w książce Jewish\nMasculinity in the Holocaust Between Destruction and Construction (2019), autorka\nzaproponowała własne pojęcie „depozytów męskości” – umownych „skrytek”, w których\nkryły się atrybuty i tożsamości konstruujące męskość pamiętnikarzy. Te depozyty to: ciało,\ncechy osobowości, tożsamość narodowa oraz wyobrażenia o rolach społecznych przypisanych mężczyznom, takich jak obrońca/opiekun, żywiciel, kochanek czy buntownik/wojownik.\nWnioski z dokonanej analizy wskazują, że dla wielu polskich mężczyzn doświadczenie pracy\nprzymusowej miało charakter głęboko demaskulinizujący. Na robotach przymusowych nie\nbyli oni bowiem w stanie realizować ról kulturowo przypisanych mężczyznom, a w zetknięciu\nz nazistowskim aparatem państwowym doświadczali bezsilności i cierpienia. W pamiętnikach\nkonkursowych – zarówno tych z lat 40., jak i 60. – starali się więc, z pomocą różnych strategii\nnarracyjnych, symbolicznie odzyskać utraconą w czasie wojny męskość.