Jednym z najbardziej fascynujących okresów w dziejach Szkocji jest epoka żelaza, w atlantyckiej części północnej Brytanii datowana na lata 700 p.n.e. – 800 n.e. Ówczesne kultury rozwijały się na peryferyjnie położonym obszarze Europy i ukształtowały unikalne formy kultury materialnej oraz architektury. Najbardziej rozpoznawalnym typem zabytku szkockiej epoki żelaza są tzw. brochs – koliste kamienne wieże licznie występujące głównie na Hebrydach, Orkadach, Szetlandach oraz w hrabstwach Caithness i Sutherland. Te monumentalne budowle osiągały nawet 15 metrów wysokości, będąc jednym z charakterystycznych elementów krajobrazu północnej Brytanii na przełomie er. Wiele z nich było zamieszkanych, gdy w I w. n.e. na tereny obecnej Szkocji wkroczyły rzymskie wojska pod dowództwem Gnejusza Juliusza Agrykoli. Już w XVIII w. pradziejowe wieże przyciągały uwagę przemierzających Szkocję podróżnych, zaś w XIX w. stały się przedmiotem prac wykopaliskowych. Niewiele brochs przetrwało do naszych czasów w dobrym stanie, a ich chronologia i funkcje wciąż kryją przed badaczami wiele zagadek, jednak masywne kamienne budowle epoki żelaza są jednymi z najcenniejszych elementów dziedzictwa kulturowego Szkocji. Niniejsza książka jest pierwszym w języku polskim opracowaniem, które stanowi kompleksową syntezę zagadnienia brochs oraz próbę przedstawienia epoki, w której powstały te unikalne obiekty.