Poezja Johna Clare’a (1793–1864), odkryta na nowo w ojczystym kraju po stu kilkudziesięciu latach, w Polsce czeka na swój czas. Człowiek, któremu los nie szczędził trudnych przeżyć, pozbawiony formalnego wykształcenia, piszący na skrawkach znalezionego papieru, pozostawił po sobie obszerną spuściznę niezwykłej wartości i rangi kulturowej. Jego wiersze mogą być wciąż inspiracją, a w dobie rosnącej świadomości związków cywilizacji ludzkiej z przyrodą zapoczątkowana przez niego ekopoezja jest coraz bardziej potrzebna. Intencją i przesłaniem książki jest nie tylko zlikwidowanie swojego rodzaju luki kulturowej, ale też ilustracja przykładu, który ustanowił swoim życiem i pracą ten poeta. Ukazuje on bowiem, ile mogą znaczyć talent i determinacja, by zrealizować własną opowieść o świecie, i na ile opowieść ta okazuje się ponadczasowa.