Monografia zawiera kompleksową analizę transformacji podstawowej opieki zdrowotnej (POZ). Autorka bada ewolucję roli POZ w obliczu rosnących potrzeb pacjentów, starzejącego się społeczeństwa i postępującej cyfryzacji, a także braków kadrowych. Omawia rozwój koncepcji POZ, podkreślając znaczenie multidyscyplinarnej współpracy, nowych kompetencji personelu medycznego i skutecznych modeli koordynacji opieki. Wskazuje na kluczową rolę ustawy o podstawowej opiece zdrowotnej, która stworzyła fundamenty dla wdrożenia modelu koordynowanej opieki na poziomie POZ. Kluczowym elementem analizy jest rola koordynatora opieki, nowej funkcji w polskim systemie zdrowotnym, która ma na celu poprawę dostępności usług i efektywności leczenia. Część empiryczna odnosi się do programu POZ PLUS, w ramach którego testowano opiekę koordynowaną, oraz jego wpływu na zmiany systemowe. Niewątpliwym walorem tej pracy jest wybór analizowanego problemu. Chodzi o działania osób, których zróżnicowane wieloprofilowe kompetencje składają się łącznie na efekt w postaci udzielania możliwie kompleksowej usługi, przy czym to nie zdarzenie epizodyczne, ale zorganizowany i zaplanowany na dłużej proces zaspokajania potrzeb zdrowotnych. (…) Zaletą jest również upublicznienie oryginalnych wyników opisujących populację koordynatorów opieki, pozyskanych w badaniu własnym Autorki. Wiedza taka jest niezbędna nie tylko do przeprowadzenia rzetelnej oceny tego, co już udało się w tej dziedzinie osiągnąć, ale także – a może przede wszystkim – do realistycznego przygotowania protokołów działań na przyszłość.Z recenzji prof. dr. hab. Włodzimierza Cezarego Włodarczyka