Hajao Kawai (1928-2007), pierwszy jungowski psychoanalityk w Japonii i autor publikacji z tej dziedziny (np. cenionej Japanese Psyche), należał do czołowych postaci japońskiej kultury i oświaty; zajmował się m.in. związkami między zen a psychoterapią. W swoich wykładach dla stowarzyszenia Eranos w Asconie, z których czerpie ta książka, starał się przybliżyć zachodniemu odbiorcy wschodnie rozumienie świata i szczególnie zastanawiał się, czy w ogóle i jak np. koncepcje bytowego Ja i indywiduacji korelują z rzeczywistościami postrzeganymi w wschodnich ujęciach duszy. W pracy Kawaia spotykamy więc baśniowe, senne i mitologiczne motywy w klasycznych japońskich opowieściach (Bajka o Urashimie, Torikaebaja, Dziennik snów świętego Myoe, Dom słowika itd.) oraz w teogenicznych tekstach ze średniowiecznych kronik Kojiki i Nihonshoki, które opisują skomplikowane relacje między poszczególnymi bóstwami panteonu. We wszystkich tych narracjach autor odnajduje kilka istotnych punktów wyjścia: włączenie rzeczywistości w pojęcie džinen, kosmologiczna zasada jüan-čchi (jap. engi), koncepcja "pustego środka" oraz pojmowanie piękna oparte na równowadze i całościowości. Z tej perspektywy i na podstawie doświadczeń z psychologii głębi znajduje klucz do często trudnych do uchwycenia zjawisk, takich jak estetyczne rozwiązania w baśniach (w przeciwieństwie do zachodniego wydźwięku etycznego), zmienność ról męskiej i żeńskiej czy niezwykłe funkcje brzydoty, niedoskonałości i śmierci. Za wszystkimi jego obserwacjami stoi przy tym długoletnia praktyka osobista, której towarzyszy również japońska sztuka uchwycenia płynięcia życia w ludzkiej naturze.