Książka O szczególnej i ogólnej teorii względności zajmuje w dorobku A. Einsteina szczególne miejsce jako jedyne dzieło, w którym wielki twórca przedstawia istotę swoich teorii szerokiemu gronu czytelników. Jej pierwsze wydanie z 1917 roku świeżo uchwyciło kulminację twórczości Einsteina: szczególną teorię względności z 1905 roku oraz ogólną teorię względności z kluczowym rokiem 1915, kiedy sformułował swoje równania pola grawitacyjnego. Einstein jednak wracał do książki i uzupełniał ją dodatkami, które odzwierciedlają jego poglądy na postęp fizyki relatywistycznej. Wkrótce rozszerzył ją o proste wyprowadzenie transformacji Lorentza i o omówienie czterowymiarowego świata Minkowskiego, co pogłębiło część matematyczną. Od 1920 roku książka zawiera obszerne rozważania nad eksperymentalnym sprawdzeniem teorii względności, które reagują zwłaszcza na słynne obserwacje Eddingtona z 1919 roku. Kolejnym wzbogaceniem był dodatek o strukturze przestrzeni na wielką skalę, w którym Einstein komentuje Friedmannowskie teoretyczne odkrycie rozszerzania się wszechświata oraz potwierdzające je obserwacje Hubble’a dotyczące przesunięcia ku czerwieni galaktyk. Ostatni raz wrócił do swojego dzieła pod koniec życia, gdy w 1952 roku dołączył największy i filozoficznie przenikliwy dodatek dotyczący problemu przestrzeni. Od samego początku książka była nieustannie tłumaczona i wydawana; do tej pory ukazała się w ponad stu wydaniach w trzydziestu językach. Zaiste godne uwagi jest, że czeski przekład ukazał się już w 1923 roku nakładem Fr. Borowego w Pradze. Wagę czeskiego wydania podniosło to, że genialny fizyk poświęcił mu osobne przedmowę. Tłumaczenie przygotował Václav Štíbr z godnym uwagi zrozumieniem myśli Einsteina. Jego przekład ma takie cechy, że umożliwia zasadniczo niezmienione wydanie. Einstein przedstawił teorię względności w imponująco zwartej i fizycznie uzasadnionej formie. Udało mu się zbudować most od szczególnej teorii względności do ogólnej, która jest podziwiana jako wspaniały dowód siły racjonalnego myślenia.