Książka przedstawia urbanistyczne i architektoniczne losy historycznego centrum Pragi w okresie, gdy zmieniało się z malowniczego historycznego zespołu w ambitną metropolię. Temat otwierają pierwsze romantyczne interwencje, które miastu nadały nabrzeża i promenady. W dość dramatycznym kontraście następuje okres radykalnej sanacji, który oznaczał rozbiórki całych kwartałów budynków i wywołał nie mniej radykalną reakcję obrońców "starej Pragi". Osobny rozdział stanowi czas niezwykłych międzywojennych przemian miasta w stolicę nowego państwa, jak również mroczny okres protektoratu z megalomańskimi planami urbanistycznymi. Wraz z powojenną euforią pojawiają się nie tylko nowe wizje i marzenia, ale także szybkie nadejście komunistycznej totalności, której urbanistyczne pomysły zdają się bezpośrednio nawiązywać do projektów protektoratowych. Finał książki stanowi okres lat 1958-1970, który przyniósł nie tylko powrót modernizmu, ale także zasadnicze dyskusje na temat tego, jaką rolę właściwie ma odgrywać historyczne centrum w organizmie nowoczesnego miasta. Burzliwe formowanie metropolii wstrząsnęło niemal wszystkim, co miasto wiekowe do tej pory reprezentowało. Praca dlatego śledzi nie tylko narodziny i wdrażanie nowych idei, lecz także coraz silniejszą świadomość wartości zabytkowej miasta, która w 1971 roku kulminuje jego ogłoszeniem Rezerwatem Zabytków Pragi. O ile było to możliwe, w tekście głos oddano bezpośrednio uczestnikom poszczególnych dyskusji i sporów ideowych. Dzięki nim można najlepiej zrozumieć nie tylko ówczesne postawy i dylematy, lecz także głęboką wewnętrzną ciągłość, która z perspektywy lat okazuje się znacznie ważniejsza, niż mogłoby się wydawać przy powierzchownym przechodzeniu przez style architektoniczne i reżimy polityczne.