Praskie Jižní Město owiane jest wieloma mitami i podaniami, to obszar przeciwieństw i nieoczekiwanych niespodzianek, świat trochę dla siebie, a jednocześnie nierozłączna część metropolii. Autor tekstu Jan Lukavec przeżył tu całe swoje życie i jako osoba wtajemniczona składa świadectwo, rozmyśla, zwraca uwagę, stawia pytania. Autor zdjęć Karel Cudlín natomiast obserwuje i dokumentuje życie na Jižáku od początku lat 80. aż po czasy współczesne (książka zawiera 53 zdjęcia na pełnej stronie).

Od początkowo ponurego, rozmokłego środowiska, w którym brakowało chodników, tak że wjeżdżały w nie nawet wózki dziecięce, a idąc na przystanek autobusowy trzeba było używać foliowych toreb na buty, praskie Jižní Město kilka razy uległo radykalnym zmianom i zapewne będzie się dalej zmieniać. Dla autora, który mieszka tu od najmłodszych lat, podobnie jak dla tysięcy innych mieszkańców, „Jižák" pozostaje jednak domem, schronieniem, podstawą.
Z tej właśnie perspektywy napisane są eseistyczne rozdziały o tym, jakie ślady pozostawiło Jižní Město w sztuce, jaka jest tu duchowość i społeczne paradoksy (nie brakuje tu na przykład wzmianek o różnych - fikcyjnych - wizjach mitycznych początków i eschatologicznych końców osiedla panelowego czy o literackich odmianach „windowego horroru" i „windowej mistyki"). To punkt widzenia człowieka, który nie może i nie chce być całkowicie bezstronny, ponieważ tu dorósł, zapuścił korzenie i wychowuje tu swoje dzieci; który zdaje sobie sprawę z wielu problemów Jižního Města, a mimo to stara się je ostrożnie bronić.
Jižní Město nie jest więc przedstawione jako miasto idealne, tym bardziej jako zrealizowana utopijna wizja jego budowniczych, ale też nie jako nora pełna kryminalnych elementów, bezosobowych rozbitków i rozpaczliwych. Ważne jest, że większość ludzi mieszka tu chętnie i może powiedzieć: Tak, tu jestem w domu.