Ben ma czternaście lat i właśnie zmarła mu mama. Nagle, po prostu. Obudził się rano, w sypialni byli ratownicy, ale już nic nie dało się zrobić. Teraz musi zmierzyć się nie tylko ze swoim smutkiem, ale i z osobliwym żałobnym zachowaniem młodszego brata, ojcowską zamkniętością i milczeniem. Z niemieckiego przetłumaczyła Kateřina Klabanová. Ilustrowała Eva Horská. ************ Śmierć potrafi jednym machnięciem swoich czarnych skrzydeł zmienić człowiekowi życie. A co dopiero, gdy ma się czternaście lat, mama umiera dosłownie na twoich oczach, tata zapada w depresję i nie potrafi pomóc ci w żałobie, a ty dodatkowo musisz zajmować się młodszym bratem, który przeżywa wszystko po swojemu… Niemiecka pisarka Stefanie Höfler opowiada w pierwszej osobie silną historię czternastoletniego Bena. Akcja toczy się w ciągu pierwszego tygodnia po nagłej śmierci jego mamy, z okazjonalnymi reminiscencjami do przeszłości. Autorka mistrzowsko opisuje poszczególne charaktery, proces żałoby od pierwotnego szoku aż po pogodzenie się po pogrzebie. Pokazuje, że gdy pomoc nie przychodzi od rodziny w żałobie, można ją znaleźć u przyjaciółki, która przeszła przez podobny proces. ************ „Brzy rano” - mamrotał. - „Wyspałeś się dobrze?” Przyszło mi do głowy, czy w końcu przestanie mnie irytować to, że jakakolwiek zwykła fraza brzmi tak niestosownie. To oczywiście nie była wina Janusa. Nie. Najpierw z Prckiem włamaliśmy się do kaplicy na cmentarzu, żeby zbezczescić mamę, a potem śniło mi się o niej. Janus patrzył na mnie zdziwiony. „Kłamiesz? Coście z tą trumną zrobili?” „Właściwie tylko ją pomalowaliśmy. Prcek postanowił, że mamie bardziej spodobałaby się kolorowa.” Janus się roześmiał. „To jest gość” - skomentował z aprobatą akcję. „A ty?” „Pomagałem mu.” Nagle zezłościło mnie, że pomysł z trumną nie przyszedł mi do głowy samemu.