Najbardziej uniwersalny duch antyku Arystoteles wyróżniał się oprócz oryginalności myślenia także ogromnym potencjałem twórczym. W ciągu życia napisał niezliczoną ilość prac naukowych i dydaktycznych oraz rozpraw, z których zachowała się jedynie część; i ta jednak liczy 47 tytułów. Do nich należy także Ustrój Aten, choć właśnie w odniesieniu do niego wielu badaczy do dziś wątpi w rzeczywiste autorstwo Arystotelesa. Jego odkrycie w 1890 roku i następujące po nim wydanie książkowe w Londynie wywołały sensację i łańcuchową reakcję tłumaczy, wśród których szybko znalazł się także czeski przekład Josefa Pražáka z 1900 roku.

Niewielkie dzieło opisuje rozwój i organizację społeczeństwa ateńskiego od mitycznych początków aż po reformę demokratyczną i ustrój konstytucyjny gminy ateńskiej w drugiej połowie IV wieku p.n.e., wraz ze szczegółowym przedstawieniem aparatu urzędniczego i wymiaru sprawiedliwości. Dla poznania początków demokracji jako systemu zarządzania państwem dzieło to ma wyjątkową wartość poznawczą, wzmocnioną jego autentycznością.

Czy napisał je Arystoteles, czy ktoś inny, z punktu widzenia treści nie ma to istotnego znaczenia, ponieważ samo w sobie zawiera taką sumę informacji o historii starożytnych Aten i pośrednio Grecji, że zalicza się do najważniejszych źródeł piśmiennictwa antycznego. Od czasu pierwszego czeskiego wydania z głębin archiwów wyłoniły się kolejne fragmenty tekstów, które znacząco uzupełniły tekst pierwotny. Nowy przekład prof. Pawła Olivy, wybitnego znawcy antycznej Grecji, który jest dopiero drugim polskim przekładem Ustroju Aten, przedstawia najnowszą wersję uzupełnioną dodatkowo o fragmenty późniejszych autorów. Cennym uzupełnieniem tego nowego wydania jest obszerna aparatura przypisów, ułatwiająca zrozumienie informacji historycznych i terminologii.