Monografia poświęcona jest powstawaniu nowych rzymskokatolickich budowli sakralnych na ziemiach czeskich w okresie komunistycznego totalitarnego panowania w latach 1948-1989. W drugiej połowie XX wieku w naszym środowisku dominującą i przeważającą tendencją była dewastacja obiektów sakralnych, cmentarzy i drobnych zabytków sakralnych, celowa likwidacja budowli oraz brak zainteresowania organów państwowych ich utrzymaniem i remontami. W przypadku starań o budowę, realizację i konsekrowanie (benedykcję) kilku kaplic i kościołów w Czechach, na Morawach i w Śląsku mamy do czynienia z anomaliami i wyjątkami, które wynikają ze specyficznych warunków wewnątrzkościelnych, społecznych i lokalnych. Temat realizacji poprzedzony jest więc osadzeniem go w szerszym kontekście wkładów europejskiej historiografii, sytuacji zorganizowanej religijności teistycznej i sakralnego budownictwa w wybranych krajach byłego bloku wschodniego, zmian związanych z II soborem watykańskim jako paradygmatycznej przemiany w dziejach Kościoła oraz rozwoju polityki kościelnej w Czechach, przede wszystkim w okresie praskiej wiosny. Liczne dygresje służą przedstawieniu powiązanych ram i kontrastowych opowieści o podobnych warunkach wyjściowych, lecz nieudanych próbach. Analiza znajduje się na pograniczu historii społecznej i historii kościelnej, ze szczególnym naciskiem na mikrohistoryczne i lokalne powiązania, wykorzystując podejścia nauk historycznych i innych dyscyplin humanistycznych, jak również katolicką teologię, ze szczególnym uwzględnieniem liturgiki. Książka jest pierwszym kompleksowym badaniem tej problematyki w czeskim środowisku, włączając propozycję typologii budowli.