Intensywne spojrzenie Poláčka na szczęśliwe dzieciństwo nie ma odpowiednika w literaturze światowej, gdyż swoje najwybitniejsze dzieło pisał w tragicznych czasach, kiedy nie tylko nie mógł publikować, ale w 1944 roku wiedział już, że czeka go transport do piekła, z którego ludzie nie wracają. Jaką ulgę musiał mu przynieść powrót do cudownej krainy dzieciństwa, gdzie wszystko pod słońcem jest nowe i zdumiewające, i gdzie znów spotyka swoją matkę - szczęśliwy czytelnik nawet nie domyśli się, że Poláček stracił ją już w wieku siedmiu lat. Jako doświadczony autor i bystry obserwator ludzi i świata uniknął sentymentalnej sielanki i pozwolił małemu bohaterowi opisać swoje przygody i kłopoty językiem zapożyczonym, sztywno skonstruowanym przez szkołę i dorosłych, dzięki czemu do woli śmiejemy się z staroświeckiej, upominającej mowy w kontraście do poważnej dziecięcej naiwności. Autor - ten złośliwy satyryk, który przez dziesięć lat nie mógł pojawić się w swoim rodzinnym mieście - nie drwi ze średniej klasy małych cnót i wąskiego światopoglądu; jego humor jest życzliwy. Świat tych konwencji jednak dawno się załamał. „Bywał Antonín- powiedział cichym głosem - że był niedawno na polu i tam w międzyrzędziu znalazł gniazdo os. I powiedział, że moglibyśmy to gniazdo wyjąć i przynieść do domu plastry z młodymi i założyć sobie ul os. W ogóle dziwi się, że ludzie hodują tylko pszczoły, skoro osy też znoszą miód. Jak będzie miał dużo miodu, to będzie go sprzedawał i będzie miał kasy pod dostatkiem. Ja powiedziałem, że to prawda, tylko że osy trzeba oswoić, żeby znosiły. On odpowiedział, że to najmniejszy problem, że je oswoi, że osy będą go słuchały na słowo, i pytał mnie, czy pójdę z nim do spółki.”