Terry Pratchett był niezwykle płodnym autorem. Samo Świat Dysku dało początek czterdziestu jeden opowieściom, zwykle pisał dwie, czasem nawet trzy książki rocznie. Jednej jednak nigdy nie ukończył - własnej biografii. W 2015 roku, kiedy ostatecznie pokonała go degeneracyjna choroba mózgu, zdążył swojemu osobistemu asystentowi Robowi Wilkinsowi podyktować około 24 tysięcy słów i doszedł do roku 1979. Dalej było to już zadanie Wilkinsa. Efektem jego wieloletniej pracy jest zabawne, miejscami dość bolesne, intymne spojrzenie na słynnego pisarza, przeplatane osobistymi obserwacjami i doświadczeniami. To nie jest bezgraniczna glorifikacja, a Terry Pratchett z książki wyłania się jako człowiek, który wyróżniał się w wielu dziedzinach - od pszczelarstwa i warzenia miodu pitnego, przez ogrodnictwo, po targowanie się i wyprowadzanie ludzi z równowagi. Ale przede wszystkim z kart tej książki bije wrażenie człowieka, który naprawdę kochał to, co robił. Ponieważ w jego głowie, jeszcze przy kończeniu jednej książki, rodziła się fabuła kolejnej, pozostało po nim wiele urywków tekstów i pomysłów. Rob Wilkins przybliża kilka z nich w książce, ale nie doczekamy się drugiego Christophera Tolkiena; Pratchett wyraźnie zażyczył sobie w testamencie, aby wszystkie pomysły zostały zniszczone (stylowo - parowym walcem o nazwie Lord Jericho) i nikt ich nie dokańczał. I chyba dobrze - Terry Pratchett powinien być tylko jeden. Jak jednak powiedział jego bliski przyjaciel Neil Gaiman: "Pisarze mają taką wyjątkę - dopóki nas czytacie, nie jesteśmy martwi."