1970. Eliška Mazochová opuszcza Volary z mężem i dwuletnią córeczką. Wyprowadzają się na peryferia kraju do Aš, gdzie chcą ukryć się przed długimi rękami totalitarnego reżimu. Eliška dorastała w czasach totalitaryzmu i zmaga się z wielością ról, które ma pełnić. Zawodzi w swojej głowie jako przyjaciółka, matka i żona. Poczucie upokorzenia jest w niej głęboko zakorzenione, i dopiero gdy czuje śmierć na języku, chce naprawić błędy, których się dopuściła. Pytanie brzmi, czy to w ogóle jeszcze możliwe… Spotykamy postaci, które są obrazem miasta Aš i metaforycznie przedstawiają jego tryby. W końcu miasto tworzą zawsze ludzie. Czy Aš żyje, czy już umarła? Až ke křížku to powieść kontynuująca poprzedni Bílý pramen: vyprávění z Aše a její minulosti. Autorka tym razem spogląda na lata siedemdziesiąte przez pryzmat kobiet ze swojej rodziny. Klára Teršová urodziła się w 1989 roku w Aši. Studiowała politologię na Uniwersytecie w Hradec Králové oraz ekonomię na Czeskim Uniwersytecie Rolniczym. Dwa semestry spędziła na studiach w hiszpańskiej Salamance i Granadzie, pracowała jako stażystka w Brukseli. Splot okoliczności sprowadził ją z powrotem do Aš. Trudna sytuacja miasta na pograniczu skłoniła ją do założenia organizacji pozarządowej Smrčiny, której celem jest rozwój tego sprzecznego, choć pięknego miejsca. Debiut autorki, Bílý pramen, rozgrywa się w czasach pierwszej republiki aż do wysiedlenia pierwotnych niemieckich mieszkańców. Współczesność i przeszłość, ruina i przepiękna przyroda stały się inspiracją do napisania kontynuacji Až ke křížku, w której Teršová tym razem patrzy na lata siedemdziesiąte przez pryzmat kobiet ze swojej rodziny. Jednocześnie autorka prowadzi swoją kawiarnię w części miejscowości Vernéřov koło Aš. Blog Kláry o życiu na końcu świata, o Aši i pieczeniu znajdziesz pod adresem www.madeinzapadakov.cz. *************************** „O sile i kruchości kobiet. O życiu na pograniczu. O starzeniu się. O krzywdach, miłości i przyjaźni. Historia Elišky Mazochovej pozostanie w tobie jeszcze długo po przeczytaniu i skłoni cię do refleksji. Polecam.” - Jana Poncarová