Od lipca 1940 Messerschmitty Bf 109E niemieckiego Luftwaffe brały udział w ciężkich walkach nad brytyjskimi wyspami. Ostatnia przystań wolnej Europy w miesiącach letnich i jesiennych 1940 roku sprzeciwiała się do tej pory bezprecedensowej ofensywie powietrznej ze strony Luftwaffe, w której „Emily” ponownie odegrały bardzo istotną rolę. Brytyjczycy (i nie chodziło tylko o pilotów myśliwskich RAF, lecz o całe społeczeństwo) zdołali wytrzymać napór i znana bitwa powietrzna o Anglię zakończyła się ich zwycięstwem. Była to najdłuższa i najintensywniejsza kampania, w której dotychczas uczestniczyły Bf 109E. Walki nad brytyjskimi wyspami w pełni wystawiły na próbę walory tego typu, i to w nowych warunkach strategicznej wojny powietrznej, do których „sto dziewiątka” nie była zaprojektowana. Podobnie ciężką próbę przeszli piloci Messerschmittów, którzy zresztą w większości przypadków (jak wspominali weterani) po latach wcale nie czuli się pokonani - i wbrew wynikowi starć przez resztę życia (jeszcze dziesiątki lat po zakończeniu działań) przedstawiali argumenty, że w istocie zwyciężyli na punkty. Test odporności czekał także na niemiecki przemysł lotniczy. Producenci Bf 109, którzy teraz stracili przewagę we wcześniejszym rozruchu produkcji, w kontynuowanej produkcji musieli w pełni stawić czoła pracującemu brytyjskiemu przemysłowi lotniczemu, którego przywódcy wcześniej niż Niemcy dostrzegli, że to gra o wszystko.