Najbliższy współpracownik Stephena Hawkinga w swojej książce przedstawia ostatnie myśli na temat wszechświata tej intelektualnej gwiazdy naszego wieku. To dramatyczna rewizja teorii, którą Hawking przedstawił w swojej "Krótkiej historii czasu". Być może największym pytaniem, na które Stephen Hawking starał się odpowiedzieć podczas swojego niezwykłego życia, było to, jak we wszechświecie mogły powstać warunki tak doskonale sprzyjające życiu. Ta zagadka doprowadziła Hawkinga do badania powstania wszechświata przez Wielki Wybuch. Jego wczesne prace napotkały jednak niepokonaną przeszkodę, ponieważ według przewidywań matematyki wiele wielkich wybuchów tworzyłoby multiversum, w którym większość wszechświatów byłaby zbyt dziwaczna, by mogło w nich pojawić się życie. Wraz z przyjacielem i współpracownikiem Thomasem Hertogiem, Hawking przez dwadzieścia lat na Katedrze Fizyki Teoretycznej w Cambridge opracowywali nową teorię wszechświata, która mogłaby wyjaśnić powstanie życia. Badali przy tym ekstremalną fizykę kwantową kosmicznych hologramów i cofali się daleko w przeszłość, aż do naszych najdalszych korzeni, aby z zaskoczeniem odkryć głębszy poziom rozwoju, na którym prawa fizyki ulegają przemianie i upraszczają się, aż znikają cząstki, siły, a nawet sam czas. Odkrycie to zaprowadziło ich do przełomowej myśli: prawa fizyczne nie są wyryte w kamieniu, lecz rodzą się i współtworzą razem z nimi rządzonym wszechświatem. Zbliżając się do ostatnich dni Hawkinga, para opublikowała teorię, proponującą radykalnie nowy darwinistyczny pogląd na powstanie naszego wszechświata. Książka "O pochodzeniu czasu" oferuje niezwykłą nową wizję narodzin wszechświata, która zasadniczo zmienia sposób myślenia o naszym miejscu w kosmicznym porządku i ostatecznie może okazać się największym naukowym dziedzictwem Hawkinga. Hertog szczegółowo przedstawia filozofię Hawkinga "odgórną", opartą na stwierdzeniu, że całe zachowanie kwantowe jest uwarunkowane istnieniem obserwatora, i twierdzi, że fizyka nie jest niezależna od ludzkiego pomiaru i obserwacji: "Tworzymy wszechświat w tym samym sensie, w jakim wszechświat tworzy nas." Choć jego obserwacje pozostają jak na razie na poziomie teoretycznym, przełomowe myśli Hertoga niosą w sobie potencjał przewrócenia tradycyjnego pojmowania przyczynowości i praw fizycznych do góry nogami.