Monografia nawiązuje do lingwistycznego i kulturowego podejścia do głuchoty rozwijanego w Instytucie Języków i Komunikacji Osób Niesłyszących Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Karola od połowy lat 90. XX wieku i przedstawia częściowe sondy w charakterystykę języków używanych w komunikacji czeskich osób niesłyszących - czeskiego języka migowego i języka pisanego czeskiego, także w ich wzajemnych relacjach. Opiera się przy tym zarówno na tekstach istniejących w komunikacji czeskich osób niesłyszących, z celem uchwycenia - również na podstawie ustaleń z innych źródeł - ich specyficznych cech, jak i na środkach językowych, jakimi dysponuje czeski język migowy i czeszczyzna, oraz na ich ewentualnej modyfikacji dla potrzeb komunikacji intrakulturowej i/lub międzykulturowej. Celem monografii jest spojrzenie na komunikację czeskich osób niesłyszących inaczej niż perspektywy dyscyplin tradycyjnie zajmujących się problematyką głuchoty, a także zainicjowanie dyskusji na temat pozycji czeskiego języka migowego i języka pisanego używanego przez czeskie osoby niesłyszące w sferze naukowej i publicznej, zwłaszcza w obszarze edukacji. Publikacja jest przeznaczona dla studentów kierunków zajmujących się problematyką głuchoty lub powiązanych z nią, ich wykładowców, nauczycieli w szkołach dla dzieci i młodzieży z uszkodzonym słuchem oraz nauczycieli w szkołach ogólnych, w których integrowane są dzieci z zaburzeniami słuchu, specjalistów z ośrodków pedagogiki specjalnej lub centrów wczesnej interwencji oraz wszystkich innych profesjonalistów mających styczność z problematyką głuchoty lub języków czeskich osób niesłyszących, rodziców i rodziny dzieci z uszkodzeniem słuchu, jak również szerszej publiczności, której przedstawia inne niż u nas tradycyjne podejścia do głuchoty, do czeskich osób niesłyszących i ich komunikacji. Przeznaczona jest oczywiście także dla społeczności czeskich osób niesłyszących, do której samoświadomości, tożsamości i wyodrębniania chce przynajmniej w pewnym stopniu się przyczynić.