Książka jest wyjątkowo przystępnym przeglądem pogańskich religii ze wszystkich części Europy, który jednocześnie cechuje się naukowym i historycznym podejściem oraz opracowaniem. Pogaństwo w pojmowaniu autorów nie ogranicza się ani do klasycznej religii antyku, ani do antychrześcijańskiego czy humanistycznego pojmowania ludzkiego świata. Definiują je przede wszystkim jako politeizm, który widzi w Przyrodzie teofanię, objawienie bóstwa, którego podstawowym elementem jest także Bogini, żeński pierwiastek. To wyjaśnia także rosnącą popularność pogaństwa, które obecnie czerpie impulsy z zainteresowania ochroną środowiska i z dążeń feminizmu do emancypacji kobiet także w sferze duchowej, dotąd w dużej mierze pozostającej w domenie mężczyzn. Autorzy w swoim badaniu wychodzą od najstarszych pisemnych relacji o kulturze minojskiej na Krecie i kulturze mykeńskiej w Grecji. Poprzez klasyczną Grecję, tajemniczą kulturę Etrusków i Rzym, których religie są stosunkowo dobrze znane, następnie kontynuują opisem mniej znanych bóstw i rytuałów Celtów i Germanów, a dużo miejsca poświęcają także niedawno jeszcze mało znanym lub całkowicie pomijanym i ledwo udokumentowanym systemom plemiennym Piktów, Finów i innych plemion na północnych obrzeżach kontynentu oraz Słowian, w tym Rusinów. Książka staje się zatem spójnym i zrównoważonym opisem pierwotnych europejskich tradycji sakralnych, o których istnieniu już zapomnieliśmy i które często pomijają nawet duchowo zorientowani ludzie, poszukujący inspiracji na przykład w religiach wschodnich. Chociaż wszelkie twierdzenia poparte są faktami naukowymi, autorzy nie unikają także odważniejszych rozważań o przekształconych reliktach pogańskich rytuałów w chrześcijaństwie i w kulturze ludowej. Ostatnia część książki zajmuje się neopogaństwem i jego specyficznymi nurtami, takimi jak neodruidyzm, wicca czy ásatrú. Pogańska odnowa jawi się tutaj jako część ogólnego procesu, w którym ludzkość, długo postrzegana zarówno przez pryzmat religii monoteistycznej, jak i świeckiego materializmu, abstrahującego od swojego otoczenia, powraca do swojego szerszego kontekstu, a ten kontekst, w dużej mierze stanowiący świat materialny, zyskuje świętą formę