Klaus G. Förg rozmawiał z wieloma ludźmi, którzy bezpośrednio lub pośrednio walczyli podczas drugiej wojny światowej. Losy żołnierzy, którzy byli świadkami tego przerażającego konfliktu, nie tylko zapierają czytelnikowi dech, lecz wręcz wciągają go w bieg wydarzeń wojennych. Heinz Polke służył jako osobisty kierowca porucznika podczas powstania w warszawskim getcie, które naziści brutalnie stłumili. Jego opis sceny, gdy przybyli z porucznikiem na jedno z warszawskich placów, jest przygnębiający i jednocześnie ukazuje okropności wojny. Michael Strasser podczas swojej długiej i ciężkiej wędrówki po rosyjskich obozach jenieckich zdobył do opowieści niewiarygodne fotografie, które zostały przemycone z rosyjskiego niewoli. Josef Hamberger wędrował samotnie po bezkresnych równinach Rosji i kilka razy znalazł się w bardzo trudnej sytuacji, lecz za każdym razem ratował go jego anioł stróż, jak sam wielokrotnie wyznał w swoim opowiadaniu. Erich Menzel pracował jako specjalista od radarów na słynnej łodzi podwodnej U 234 i po kapitulacji Niemiec trafił do amerykańskiej niewoli, której warunków nie dało się porównać z sowieckimi. ***** Podczas naszych rozmów z niewiarygodną otwartością opowiadali mi, czego doświadczyli, co wtedy myśleli i co czuli. Niektórzy podczas rozmów płakali, pokonani siłą wspomnień o swych traumatycznych przeżyciach. Szczegóły z tamtych mrocznych lat odtwarzały im się w pamięci co do najmniejszych detali. Zapewnili mnie, że najstraszniejsze doświadczenia nie da się odsunąć w zapomnienie. Wyłaniają się one codziennie w pamięci i każdego dnia obciążają życie aż do późnej starości. Jednocześnie moi świadkowie zdawali sobie sprawę, jak ogromne mieli szczęście, że przeżyli i mogą znów prowadzić normalne życie. Spośród wielu moich rozmówców nie spotkałem nikogo, kto by wojnę gloryfikował. Wszyscy z całego serca podkreślali, że coś podobnego nie powinno się już powtórzyć. Dla mnie te rozmowy stały się najbardziej poruszającym przeżyciem w moim życiu, i to pomimo często przerażających opisów. Klaus G. Förg