Kultowe ilustrowane wydanie powieści Wojna z Traszkami, w którym łączy się genialność światowej sławy pisarza i oryginalność jednego z najbardziej wyrazistych i cenionych niemieckich malarzy drugiej połowy XX wieku. Jeśli Karla Čapka i jego dzieła nie trzeba przedstawiać, to sławny artysta i grafik Hans Ticha, który zilustrował niemal sto książek, a jego najsłynniejszym dziełem są właśnie ilustracje do Čapkowej Wojny z Traszkami z 1987 roku, jest u nas praktycznie nieznany, mimo że ten „jedyny popartowy artysta wschodnich Niemiec” (czy też całego bloku wschodniego) urodził się w Czechach. Jeden z najbardziej oryginalnych niemieckich ilustratorów, w którego niepowtarzalnym stylu obok pop-artu widoczne są wpływy bauhausu niemieckiego oraz rosyjskiej awangardy, urodził się w 1940 roku w Děčínie. Nasze ilustrowane wydanie wzbogacone jest posłowiem, które przybliża życie i twórczość tego niezwykłego, do tej pory niemal nieznanego w naszym kraju artysty o czesko-niemieckich korzeniach. Hans Ticha łączy ze Wojną z Traszkami szczególna więź. Gdy książka po raz pierwszy ukazała się w roku 1956 w NRD, przyszły sławny malarz, wówczas jeszcze licealista, był nią tak zafascynowany, że postanowił ją zilustrować. Na spełnienie swojego marzenia musiał jednak czekać ponad trzy dekady. Prace nad książką trwały ponad dziesięć lat, ale włożony trud i cierpliwość opłaciły się. Jego Wojna z Traszkami, wzbogacona 168 ilustracjami, została wybrana jako jedna z „najpiękniejszych książek roku 1987“. Ze względu na duży sukces w 1989 roku została wznowiona, a później doczekała się licznych wydań. Nowe niemieckie wydanie w 2016 roku wydało frankfurckie wydawnictwo Edition Büchergilde, w 2018 roku ukazała się wersja hiszpańska, a trzy lata później książka w tym samym graficznym opracowaniu została wydana także w Polsce. Obecnie uważana jest niemal za kultową książkę. Hans Ticha poświęcał się głównie ilustracji i grafice, choć zajmował się też malarstwem i niektóre jego obrazy prezentowano na wystawach, to jednak do zbiorowej pamięci zapisał się głównie jako ilustrator. Współtworzył m.in. książki Bertolta Brechta, Karla Čapka, Heinricha Heinego, E. T. A. Hoffmanna, Bohumila Hrabala, Ericha Kästnera, Christiana Morgensterna, Williama Makepeace'a Thackeraya, Kurta Tucholskiego i wielu innych. Pomimo że jego twórczość towarzyszyła całym pokoleniom niemieckich czytelników i miłośników pięknych książek, aż do roku 1989 nikt (poza jego żoną) nie wiedział, że Hans Ticha jako artysta prowadzi niejako „podwójne życie“ i że pewna, niebagatelna część jego dzieł musiała przez długi czas pozostać niedostępna dla społeczeństwa. Pod koniec lat 70. w swoim berlińskim atelier zaczął tworzyć dzieła, w których tematyzował ówczesną władzę państwową z jej wypranymi rytuałami, w które wierzyła już tylko ona sama. Jego obrazy ukazywały władzę tak, jak sama się prezentowała podczas demonstracji „siły“, organizowanych pochodów, manifestacji publicznych i wieców, pełnych nieskończonych oklasków, które w rzeczywistości, podobnie jak wszystkie demonstracyjne gesty, świadczyły o czymś przeciwnym - bezsilnej próbie narzucenia socjalizmu siłą… Obrazy, które wówczas powstawały w berlińskim atelier Tichy „potajemnie“, należą bez wątpienia do najważniejszych dzieł z obszaru sztuki wizualnej w dawnej NRD. Hans Ticha urodził się w 1940 roku w Děčínie. Gdy miał pięć lat, jego rodzina została przesiedlona do Saksonii. Po ukończeniu szkoły średniej w Schkeuditz pod Lipskiem studiował w latach 1958-1962 wychowanie plastyczne i historię na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Karola Marksa w Lipsku. Po krótkiej praktyce nauczycielskiej w 1965 roku został przyjęty na Akademię Sztuk Pięknych i Użytkowych w Berlinie-Weißensee, którą ukończył w 1970 roku. Następnie pracował jako niezależny ilustrator i grafik. W ciągu życia zilustrował niemal sto książek (wielu z nich nie tylko towarzyszył ilustracjami, lecz także w całości opracował graficznie), a 25 z nich zostało uhonorowanych prestiżową nagrodą „Najpiękniejsza Książka“. Znaczna część jego twórczości, powstała w latach 80. w jego atelier w berlińskiej dzielnicy Prenzlauer Berg, mogła zostać udostępniona publiczności dopiero po upadku muru berlińskiego. W 1990 roku opuścił Berlin, przeprowadził się do Moguncji, a później do Hochstadtu, gdzie mieszka i tworzy do dzisiaj. Jego obrazy znajdują się m.in. w kolekcjach Kunstmuseum w Bonn, Germanisches Nationalmuseum w Norymberdze, Kunstsammlungen zu Weimar, Deutsches Historisches Museum i Nationalgalerie w Berlinie.