W trzytomowej Kronice katów Mydlářów zaglądamy w tajemnice Jana Mydláry, uczonego i doktora medycyny, który na skutek zrządzenia losu, ale przede wszystkim z miłości do pogodnej Dorotki, został katem starego miasta. Mimo swojej krwawej profesji Mydlář był bardzo bogatym i szanowanym mężczyzną, prowadził interesy z urzędnikami rady miejskiej, sędziami, potajemnie kontaktował się z cesarzem Rudolfem II oraz wieloma szlachcicami, którzy nie mogli się obejść bez kata. Barwne i pełne napięcia historie z katowni starego miasta dotyczyły również ważnych wydarzeń historycznych, które poprzedzały największą wojnę religijną między chrześcijanami. Jan Mydlář był protestancką duszą, czcił Boga i wierzył w sprawiedliwość, choć nie zawsze można ją było na tym świecie wyegzekwować. Jego zgubą było to, że pomimo ostrzeżeń przyjaciół i żony pozostał w służbie habsburskich cesarzy, którzy uczynili go narzędziem swojej niesprawiedliwej zemsty. Jako kat królewskiego miasta był niechętnym uczestnikiem krwawej egzekucji na Starym Mieście, o której mówiła cała Europa i która do dziś nie została zapomniana. W czerwcu 1621 roku ścinał głowy dwudziestu siedmiu czeskim panom, rycerzom i mieszczanom. Przed każdą egzekucją Mydlář długo rozmawiał z Bogiem, aby podczas swojej krwawej pracy pozostać wyważonym człowiekiem i znaleźć rozgrzeszenie dla swojej duszy, a w tych trudnych chwilach zrozumiał, że Bóg się nie mści, ale robią to cesarze. Egzekucja na Starym Mieście zapowiedziała tragiczny koniec małżeństwa Mydlára; jego żona Elżbieta nie potrafiła znieść hańby, która spadła na ich katownię, i odebrała sobie życie. Sceptyczny Jan Mydlář obserwuje, jak na początku wojny trzydziestoletniej dochodzi do grabieży i zabójstw, jak nowa szlachta przejmuje majątek straconych czeskich panów i wygnanych, razem z Kościołem katolickim rozkradają majątek korony. Mimo wszystko w jego życiu następuje wielki zwrot, gdy odnajduje zaginionego syna Ondřeja. Dzięki temu Mydlář całkowicie pogodził się z własnym losem i liczy się dla niego już tylko jedno - ochronić swoją wnuczkę przed pogardą, która rozciąga się nawet na potomków katów.