By czuć ciepło, trzeba wiedzieć, czym jest zimno. By dostrzegać światło, trzeba znać również ciemność. By wiedzieć, że ma się szczęście, trzeba doświadczyć pecha. Przeciwieństwa, które bez siebie nawzajem nie istnieją.

W kraju, który po dziesięcioleciach nadal żył w strachu przed kolejnym atakiem przeklętych wyrzutków, prewencja przed kolejną katastrofą była najwyższym priorytetem. W tym celu Akademia szkoliła pod swoimi skrzydłami wszystkich najpotrzebniejszych członków społeczeństwa: naukowców usprawniających życie; medyków, którzy je ratowali; wojowników, którzy je chronili oraz rzemieślników, którzy ich zaopatrywali.

Niestety, wśród pretendentów do nowego pokolenia obrońców znalazła się osoba, której miejsce, zdaniem wielu, było kilka metrów pod ziemią, a nie na szkoleniach bojowych. Prawo jednak stanowiło jasno – jeśli chciała zostać na powierzchni, musiała związać swoje życie ze swoim kompletnym przeciwieństwem.

Sama stanowiła zagrożenie dla wielu, ale z nim miała szansę być czymś więcej niż tylko niebezpieczeństwem.