Rosja, rok 1916. Na dolnym biegu Wołgi, gdzie od XVIII wieku swój dom znaleźli niemieccy emigranci, toczą się stereotypowe dni Jakoba Iwanowicza Bacha. Trzydziestodwuletni nauczyciel języka niemieckiego ma tak nijaki wygląd i życie, że o nim w zasadzie nic nie da się powiedzieć. Aż do chwili, gdy gospodarz Grimm z przeciwnego brzegu prosi go, by uczył niemieckiego jego siedemnastoletnią córkę Klarę. Lekcje odbywają się w niezwykłych warunkach - dziewczyna ma zakaz patrzenia na obcego mężczyznę, dlatego musi być ukryta za parawanem. Cichy głos Klary wkrótce wypełnia życie Bacha, jak powietrze wypełnia pusty naczynie. Sama uczennica zaczyna dążyć do zbliżenia i poprzez wymieniane książki przesyła Bachowi intymne listy. Tak mijają tygodnie i miesiące, a dwoje zupełnie różnych, samotnych ludzi zakochuje się w sobie. Ich miłość jednak nie może uciec przed wydarzeniami, które przyniesie dojście bolszewików do władzy. Wielka historia wkracza w życie Bacha, zmusza go do stawienia czoła okropnym próbom, by wykształtować w nim silną osobowość, równie potężną jak rzeka Wołga, w jej zakolach przeżyje całe życie.
Rosyjska pisarka o tatarskich korzeniach Guzel Jachina, autorka bestsellera Zulejka otwiera oczy, w swoim drugim powieściowym dziele Dzieci Wołgi wraca do traum sowieckiej historii, kiedy rewolucyjny idealizm usychał pośród masowej przemocy stalinowskiej. Podczas gdy w debiucie zabrała nas na Syberię i jednocześnie ukazała tatarzyzm w sobie i w całej Rosji, w nowej powieści przybliża niezwykły folklor i sposób życia Niemców nad Wołgą, który został całkowicie zniszczony przez ich deportację w 1941 roku.
Powieść Dzieci Wołgi otrzymała kilka nagród literackich, w tym rosyjską państwową nagrodę Wielka Książka, i została dotąd przetłumaczona na siedemnaście języków.