W czeskich organizacjach badawczych jest coraz więcej osób, które uświadamiają sobie, że komunikacja nauki to nie tylko modne hasło, lecz absolutna konieczność. Obowiązuje tu bowiem tak samo jak w innych obszarach działalności człowieka - jeśli nie będziesz się o sobie komunikować, nikt o tobie po prostu nie będzie wiedział. Komunikacja nauki w Czechach stopniowo staje się interesującą i atrakcyjną dziedziną. Książka z przedmową znanego popularyzatora nauki Daniela Stacha odzwierciedla fakt, że komunikować wyniki badań można na kilku różnych poziomach: na poziomie indywidualnego naukowca, na poziomie danej instytucji, jej jednostki czy projektu, a oczywiście także na poziomie większej jednostki terytorialnej - regionu, państwa narodowego lub zrzeszenia państw (takiego jak Unia Europejska). Książka podzielona jest na piętnaście rozdziałów, tak aby można ją było przeczytać w całości, od początku do końca, jako jedną "opowieść o komunikacji nauki". Celem nie było napisanie najwybitniejszego dzieła akademickiego pełnego (nudnych) teorii, reguł i abstrakcyjnych koncepcji. Autorzy starali się o rzeczywisty, praktyczny i użyteczny przewodnik, za którym stoją dekady doświadczeń z różnych dziedzin nauki, badań i mediów. Dlatego książka jest przeszyta konkretnymi przykładami dobrej, ale i złej praktyki ze wszystkich wymienionych poziomów - zarówno z Czech, jak i z zagranicy.