„Dzieci Holokaustu” - każde z nich jest inne, a jednak wszystkie dzielą ten sam los. Podczas gdy ich rodzice doświadczyli na własnej skórze nazistowskiej przemocy i brutalności, przeżyli lata w nieludzkich warunkach obozów koncentracyjnych i w wielu przypadkach cudem uniknęli śmierci, one same mają szczęście, że urodziły się po wojnie i wychowały w czasach pokoju. A jednak holokaust, choć nie doświadczony bezpośrednio, prześladuje je od dzieciństwa niczym pewnego rodzaju przekleństwo, jak zjawa, której nie rozumieją i której nie potrafią nazwać, i ciąży na nich jak zbyt ciężki ciężar - ciężar tym dotkliwszy, że wielu rodziców nie chce lub nie potrafi rozmawiać z dziećmi o przeżytych cierpieniach, albo chce uchronić potomstwo od wspomnień o niewypowiedzianym bólu, co jednak nieświadomie pogłębia ich traumę… Trauma ujawnia się w życiu potomków tych, którzy przeżyli Shoah, na różne sposoby: niektórzy żyją tak, jakby sami byli ofiarami prześladowań, inni czują, że żyją nie tyle dla siebie, co dla swoich rodziców, i że przez nich żyją setki ludzi, których życie zostało zniweczone przez wojnę. Kolejni są opętani myślą, że „muszą odpokutować”, by dorównać rodzicom, i celowo wystawiają się na niebezpieczeństwo. Są też tacy, którzy próbują odciąć się od przytłaczającej przeszłości, sprzeciwić się jej i zaprzeczyć w sobie żydowskości. W każdym przypadku „normalne” życie przychodzi im trudno; dobrze odczuwają, że są inni, a ta odmienność często przeszkadza im w zasymilowaniu się z otoczeniem. ***** Helena Epstein, amerykańska pisarka i dziennikarka pochodzenia żydowskiego, urodzona w Pradze, przemierzyła świat, aby osobiście spotkać się z ludźmi, którzy dzielą ten sam los, i na podstawie własnych doświadczeń, a także osobistych historii i świadectw swoich rówieśników oraz systematycznych badań historycznych i psychologicznych, zmapowała, jakie ślady pozostawiło w dzieciach narodzonych po wojnie wstrząsające doświadczenie życiowe ich rodziców - ludzi, którzy przeszli przez piekło holokaustu. Jej Dzieci Holokaustu, wydane po raz pierwszy w 1979 roku, są w ogóle pierwszą książką, która zajmuje się transgeneracyjnym przekazywaniem traumy po ludobójstwie.