Dzieło dotąd rozproszone po czasopismach i gazetach, 23 wywiady (uzupełnione o 170 fotografii), które PZ udzielił mediom w ciągu ostatnich trzydziestu lat. Niechętnie mówił o sobie, raczej starał się przekazać własne postrzeganie, jakby wewnętrzne obrazy, tę część artystycznego wyrazu, która w danym momencie nim przenikała, czy to muzyka, poezja, sztuki wizualne. Swoimi odpowiedziami oferował klucz do bram swojego świata i sugestię możliwej instrukcji interpretacyjnej, która może prowadzić do zrozumienia jego twórczości. Ssam to w jednym wywiadzie komentował słowami: Nie będę oddalał się od swoich wewnętrznych zasad, to znaczy, że nie będę odpowiadał wam na pytania jak żyję, nie będę zbytnio opisywał miejsc, gdzie żyję albo gdzie żyłem, pewne rzeczy są dla mnie zbyt obnażające i trzymam je w sobie. Używam ich na przykład w moim pisaniu, ale nie podczas wywiadu, który potem pojawi się na jakichś stronach. Nie można więc zawsze oczekiwać jednoznacznych odpowiedzi na pytania. Jednak imaginatywnymi replikami Zajíček paradoksalnie wynosi gatunek publicystyczny, do którego należy wywiad, do kategorii pięknej literatury i w zasadzie rozszerza w ten sposób własną pracę literacką. Pavel Zajíček (1951) nie należy tylko do centralnych postaci czeskiego muzycznego undergroundu (w 1973 roku założył eksperymentalny zespół muzyczny DG 307, współtworzył teksty i występy Plastic People of the Universe), jest także indywidualnym artystą wizualnym i oryginalnym literatem. Jego zbiory poezji ukazywały się w samizdacie we własnej, oryginalnej oprawie graficznej, po 1989 roku w wydawnictwach Torst, Vetus Via, Maťa i Pulchra. Razem można doliczyć się ponad dziesięciu tytułów. Wspólną cechą całej twórczości Zajíčka jest refleksja nad aktualnym stanem jego świata wewnętrznego i zewnętrznego, jakby przypadkowo wybrana, a jednocześnie precyzyjnie określona fragmentaryczność wnętrz. Chodzi o pewne intymne urywki i odłamki rzeczywistości, które jednak jak ostre odłamki boleśnie ostrzegają przed niebezpieczeństwem egzystencjalnej pułapki, w którą człowiek może wpaść, zaczynając iść na kompromis sam ze sobą i ze swoim otoczeniem. Podobnie jak Jiří Kolář czy Jan Hanč, Zajíček używa krótkich i często pseudodzieńnikowych zapisków, chwil wyrwanych z biegu czasu, z których jednak pełną historię czytelnik musi ułożyć sam w swojej wyobraźni. Dzięki temu ta forma wypowiedzi jest bardziej natarczywa, barwna i głębsza niż zwykle pisana proza. Zajíček bowiem nie oferuje pasywnego czytania powierzchownie ujętych bodźców czy treści; idzie głębiej, poza zwykle odbieraną rzeczywistość. Przy tym zachęca czytelnika do intelektualnej przygody w postaci innego spojrzenia na automatycznie, konformistycznie czy niezbędnie przyjmowany świat wokół nas, który jednak narusza wewnętrzną wolność jednostki i przemienia człowieka w dobrze naoliwioną maszynę. Pisarstwo Zajíčka w dzisiejszym czeskim środowisku literackim i poetyckim jest nie tylko unikatowe ze względu na językową oryginalność, ale przede wszystkim, jak każda prawdziwa literatura, świadczy o duszy wrażliwego człowieka, który, świadomy swej wyjątkowości i wewnętrznego bogactwa, nie chce nawet za cenę niepewności egzystencjalnej zrezygnować wobec świata, choć nie w pełni identyfikuje się z jego kształtem i ustalonymi regułami. Wyobraźnia, która w postaci słów oznacza wersy Zajíčka, w równym stopniu przejawia się także w jego wypowiedziach, które udzielił o swojej pracy w wywiadach.