Harald Pięknowłosy, syn Halfdana Czarnego był w czasie, w którym rozgrywa się ta historia, jedynym władcą Norwegii. Na tron wstąpił już w młodym wieku, był niezwykle mądrym człowiekiem, wyćwiczonym we wszystkich zdolnościach, jakimi powinien szczycić się władca. Król miał duży orszak, do którego wyznaczał jedynie wyróżniających się ludzi, mogących pochwalić się dzielnymi i sławnymi czynami. Ci, których chciał mieć w swoim orszaku, mieli się lepiej niż inni mieszkańcy kraju, ponieważ król nie bronił im ani wsparcia, ani pieniędzy, jeżeli tylko byli ostrożni. Natomiast źle traktował tych, którzy sprzeciwiali się jego woli: jednych wyrzucał z kraju, innych zabijał. Potem zabierał im całą własność. Wielu znanych ludzi uciekło z Norwegii, ponieważ nie chciało płacić królowi daniny. Pochodzący z wybitnych rodzin woleli zostawić swoje posiadłości, przyjaciół i krewnych niż żyć w niewoli pod jarzmem króla. Uciekali do różnych krajów.

(fragment Sagi o Viglundzie i Ketilrid)