Trójczęściowa powieść Raj i piekło / Smutek aniołów / Ludzkie serce - najchętniej czytanego współczesnego islandzkiego pisarza Jóna Kalmana Stefánssona to lakoniczny opis życia rybackiej osady położonej we fiordzie niedaleko bieguna północnego. Wszyscy mieszkańcy utrzymują się z połowów, dlatego rybacy okresowo wypływają na morze. Przy wiecznym przeplataniu się szalejących żywiołów, burz, zamieci i mrozów walka o życie równa się opieraniu się diabłu w piekle, a jedyną rzeczą, która choćby z daleka przypomina jej przeciwieństwo, jest stary pastorałowy przekład Miltonowskiego Utraconego raju. I on jednak ostatecznie okazuje się przekleństwem, bo Bárdur dzięki niemu zapomni wziąć odpowiedniego ubrania i zamarznie na morzu. Czytanie poezji jest niebezpieczne dla życia. Surowe otoczenie stwarza nieprzekraczalne przeszkody, ogranicza ludzką myśl, zawęża horyzonty i spłaszcza wymiary. Trudne warunki życia popychają ludzi do spożywania alkoholu i niebezpiecznie wzmagają ich uczucia. Czy twoje serce wciąż bije? A jak bije? Moje serce bije, bo nie umie robić nic besides. Pomimo wszelkich przeciwności mieszkańcy osady nigdy nie tracą nadziei (czy też Nadzieja, jak brzmi nazwa jednego ze statków). Oddają się życiu jak najbardziej to możliwe, bo według nich człowiek przez umieranie traci raj, chociaż często nie jest on niczym więcej niż kilkoma świetlistymi chwilami rozszarpanymi przez ciemne dni. Łez nie da się nawlec na sznur i spuścić jak lśniącego liny w mroczną głębię, by wyciągnąć tych, którzy zmarli, chociaż mieli żyć. Zgaśnie światło życia i przemieni się w mrok w chwili, gdy przestaniemy się zachwycać, gdy przestaniemy pytać i zaczniemy traktować życie jako zwykłą część codzienności?