W książce Jiří’ego Přibáně znajdziemy tematycznie uporządkowane eseje, które autor publikował w ciągu ostatniej dekady. Jeden z esejów nadał tytuł całemu zbiorowi. Można postrzegać „zakład o wolność” podobnie jak stawianie na szali wszystkiego, co jest dla nas najważniejsze, łącznie z życiem. W zakładzie nigdy nie da się wszystkiego wcześniej przewidzieć; pomimo planów i strategii rządzi nim przypadek. Książka zajmuje się także tą przypadkowością i jej funkcją we współczesnym społeczeństwie. Im bardziej współczesny człowiek uświadamia sobie to podstawowe doświadczenie społeczne, tym bardziej paradoksalnie stara się tworzyć w społeczeństwie trwałe punkty, które nazywa stałymi i niezmiennymi wartościami. Přibáň krytykuje moralny fundamentalizm, który podsyca pasje prowadzące do przemocy politycznej i społecznej destrukcji. Jednocześnie odrzuca jednak moralny relatywizm czy cynizm i w opozycji do absolutyzmu moralnego stawia możliwość życia etycznego jako to, co wprawdzie wystawia nasze istnienie na szwank, lecz równocześnie nadaje mu sens. Etykę pojmuje jako obronę przed każdym absolutyzmem i totalitaryzmem, do którego skłaniają moralizatorzy. W książce autor wraca do czeskich twórców, którzy głęboko naznaczyli jego myślenie i pisanie - do Kundery, Bělohradskiego, Havla, Pitharta i Gruši - a w kolejnych esejach zajmuje się europejskim rozwojem ostatnich dziesięciu lat, aż po rosyjską inwazję na Ukrainę, oraz bardziej ogólnymi tematami dotyczącymi tego, jak współczesne społeczeństwo wyobraża sobie politykę oraz poszczególne instytucje konstytucyjne i polityczne. W częściach końcowych poświęca uwagę relacji między etyką a moralnością oraz prawem i polityką. Přibáň krytycznie analizuje wzrost moralnego fundamentalizmu w różnych ruchach politycznych i ideologicznych współczesności i podkreśla znaczenie wolności także w naszym pluralistycznym świecie, w którym wartości są jednocześnie niezgodne i ciągle poddawane rewizji. Pośrednio nawiązuje do pragmatyzmu Čapka, gdy chce owym wyimaginowanym fabrykom absolutu przeciwstawić ekologiczne i odnawialne źródła humanizmu. Jak pisze w eseju końcowym, na to etyczne zadanie chętnie postawi nie tylko wolność, lecz i własne życie. Taki zakład, jego zdaniem, jest w gruncie rzeczy naszą jedyną ziemską pewnością.