Nie ma w tej powieści fikcyjnych postaci, choć pojawia się rozjuszony dziadek z toporkiem w ręku, macocha taka, jakiej wymaga prawdziwa baśń, ludzkie losy poprowadzone krętymi drogami okrutnej historii XX wieku. \nObok nienawiści rodzi się – jak w każdej wielkiej i małej biografii – płomienna miłość. Bo bez namiętnych uczuć nie ma interesującego, „Niezwyczajnego życia”. \nWiele intrygujących scen i niedopowiedzeń przeplata się w tej urokliwej gawędzie rodzinnej. Trzeba być uważnym czytelnikiem, by te sploty rozsupłać. \nTo nie jest książka na plażę! \nNiejednoznaczne jest podwójne autorstwo tej książki, rozpala ciekawość los głównej bohaterki Zofii. Gorączkowo szukamy śladów zdarzenia, które sprawiło, że pierwszą wersję powieści pożarły płomienie. Ale to już musi pozostać tajemnicą. A dla ukojenia otrzymujemy wiersz Rajmunda Szklarskiego.

Tak poczynać sobie z czytelnikiem może jedynie wytrawna pisarka – jak Dorota Majewska, która ma w swoim dorobku powieści obyczajowe, biograficzne i historyczne. Często podkreśla, że na jej twórczość miała wpływ długoletnia przyjaźń z Wojciechem Siemionem. Trudno z tą tezą polemizować, skoro w jego Petrykozach zrodziły się „Cztery pory (u-) roku”, „Nie nazywaj mnie Pamelą (2014), „ ‹‹Zośka›› moja wielka miłość. Wspomnienia Hali Glińskiej z Aleksandrą Prykowską (2017), „Cudzoziemki” (2019), „Zapamiętaj imię konia” (2020), „Łączniczka ‹‹Zośki››. Wspomnienia Danuty Rossman z A. Prykowską” (2021), „Niebezpieczne ścieżki” (2023).