Dwa przełomy. Sztuka polska po 1955 i 1989 roku to próba opowieści o powojennej sztuce polskiej poprzez - z jednej strony - znaczące pominięcia i powody takich wykluczeń, a z drugiej - poprzez stopniowe ujawnianie się kontrowersyjnych zmian dotyczących sztuki i ścieranie się różnic. Daremna nostalgia za tym, co nie zostało wypowiedziane ze względu na polityczny konsensus zderza się w książce z olśnieniem wolnością i jej pluralizmem. To właśnie artystyczne utarczki często najdobitniej uświadamiały sztywne granice społecznych akceptacji, tak jak wcześniej - w okresie PRL-u - dotkliwy brak dyskursu tożsamościowego (m.in. feministycznego, gejowskiego) czy kompensacyjny charakter oficjalnej sztuki nowoczesnej wskazywał bezapelacyjnie i ostatecznie na dzieła, które mogą być uznane za sztukę. Konsensus odwilży 1955 roku i agon przełomu po 1989 roku ramują dwie narracje o sztuce polskiej: tego, co miało być niewidoczne i tego, co skandaliczne, wątpliwe i ambiwalentne. ukryj opis