Słynna biografia o kobiecie, której imię zna każdy, kobiecie o ogromnym talencie i oddaniu dla nauki, kobiecie o niezrównanej woli i pracowitości, której udało się nie tylko przeniknąć do świata dotąd zarezerwowanego wyłącznie dla mężczyzn, ale także wyróżnić się w nim w sposób całkowicie wyjątkowy i przynieść światu zasadnicze odkrycia naukowe. Maria Skłodowska była patriotycznie nastawioną Polką, lecz pragnienie wykształcenia zaprowadziło ją do Francji, gdzie w wieku dwudziestu czterech lat, w 1891 roku, jako pierwsza kobieta zdała egzaminy wstępne na wydział fizyki i chemii paryskiej Sorbony. Po kilku latach poznała tam swojego przyszłego męża, fizyka Pierre’a Curie. Razem, w bardzo skromnych warunkach, zajmowali się badaniami nad promieniotwórczością. Za odkrycie polonu i radu zostali wraz z mężem uhonorowani w 1903 roku Nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki. Po jego tragicznym zgonie w wypadku drogowym w 1906 roku kontynuowała rozpoczętą pracę, która w 1911 roku przyniosła jej drugą Nagrodę Nobla. Do końca życia poświęcała się intensywnym badaniom naukowym w Instytucie Radiologicznym, którego była współzałożycielką. Jedynym wyjątkiem był okres I wojny światowej, podczas której stworzyła i prowadziła rozległy system mobilnych i stałych izb rentgenowskich dla rannych żołnierzy. Biografia napisana przez córkę Skłodowskiej, Evę, to nie tylko opis jej drogi naukowej, ale także spojrzenie od środka - plastyczne ukazanie całej osobowości tej wyjątkowej kobiety, jej nadziei i rozczarowań, radości i bólu. Słusznie pozostaje ta biografia, dzięki swojej przystępności, walorom literackim i emocjonalnej głębi, poruszającym obrazem życia i dzieła Marii Curie-Skłodowskiej nawet po sześćdziesięciu latach od pierwszego wydania.