Niekonwencjonalne pamiętniki laureata Oscara pełne są soczystych anegdot, oryginalnych spostrzeżeń i niebanalnych wskazówek, jak osiągnąć większą życiową satysfakcję. Przeżyłem już pięćdziesiąt lat życia, z czego przez czterdzieści dwa lata starałem się odkryć jego tajemnicę, a przez ostatnie trzydzieści pięć zapisywałem w dziennikach każdą wskazówkę, która mogłaby mi pomóc rozszyfrować tę zagadkę. Zapisywałem swoje sukcesy i porażki, radości i zgryzoty, rzeczy, które mnie zadziwiały, i te, przy których śmiałem się głośno. Trzydzieści pięć lat poznawania, utrwalania w pamięci, badania, zbierania i spisywania wszystkiego, co mnie w drodze poruszyło lub dodało otuchy. Notatki o tym, jak żyć uczciwie. Jak nie poddawać się stresowi. Jak się dobrze bawić. Jak mniej ranić innych. Jak mniej krzywdzić samego siebie. Jak stać się dobrym człowiekiem. Jak osiągnąć to, czego pragnę. Jak odnajdywać sens życia. Jak być bardziej sobą. Dopiero niedawno zebrałem się na odwagę, żeby przejrzeć te dzienniki. Odkryłem historie, które przeżyłem, lekcje, jakie zadało mi życie, o których już zapomniałem, wierszyki, modlitwy, rady, zapewnienia o tym, co ważne, i mnóstwo małych naklejek. Znalazłem sprawdzony temat, podejście do życia, które przynosi mi satysfakcję, kiedyś i dziś: jeśli wiesz, jak i kiedy zmierzyć się z wyzwaniami życia - jak stawić czoła nieuniknionemu - możesz liczyć na długotrwały sukces, albo jak ja to nazywam, „złapać zielone”. I tak kupiłem jednorazowy bilet do samotności na pustyni i spisałem książkę, którą właśnie trzymasz w rękach: album, długogrający krążek, opowieść o moim dotychczasowym życiu. Zgromadziłem w niej pięćdziesiąt lat moich przemyśleń i nauk, uczuć i spostrzeżeń, pochwał i upokorzeń. Cnót, prawd i okrucieństw piękna. Tego, co mi kiedykolwiek przeszło, co mnie przyłapało, i tego, gdy przemokłem, bo próbowałem tańczyć między kroplami deszczu. Mam nadzieję, że ta „medycyna” nie wyda się zbyt gorzka, że będzie jak kilka aspiryn, a nie jak wizyta prosto do szpitala, że będzie rakietą na Marsa, do której nie potrzeba licencji pilota, że będzie kościołem, do którego wpuszczą cię nawet bez chrztu, i że za łzami wyczaruje ci uśmiech. To jest list miłosny. Dla życia. To także przewodnik, jak jak najczęściej łapać zielone - i jak uświadomić sobie, że nawet pomarańczowe i czerwone w końcu zmienią się w zielone. Powodzenia.