Pisze się rok 2016. Gülbahar mieszka z mężem i dwiema córkami już dziesiąty rok w Paryżu, dokąd przeprowadziła się z chińskiej prowincji Sinciang razem z rodziną, gdy pewnego listopadowego dnia zadzwoni do niej z Chin pracownik jej byłej firmy i poprosi, aby przyjechała do Chin podpisać jakieś dokumenty związane z jej emeryturą. Niczego nieświadoma Gülbahar rzeczywiście wyleci do Sinciangu, lecz wizyta w ojczyźnie okaże się dla niej zgubna: niedługo po przylocie chińskie władze zatrzymają ją, skonfiskują paszport, zamkną w areszcie, gdzie będzie przykutą łańcuchami do łóżka, a po kilku miesiącach na podstawie zmyślonego pretekstu skazują ją na siedem lat w obozie reedukacyjnym, i to na podstawie procesu trwającego siedem minut, przeprowadzonego bez obecności sędziego czy obrońcy. Jej życie przez niemal trzy lata zamieniło się w koszmar: to, czego Gülbahar doświadczyła w areszcie, a potem w obozie reedukacyjnym - który Chiny oficjalnie nazywają „szkołą” lub „ośrodkiem szkoleniowym” - oraz co musiała przeżyć na własnej skórze, można porównać jedynie z doświadczeniem więźniów ówczesnych radzieckich gułagów, a pod pewnymi względami jest to nawet gorsze. Gülbahar nie opisuje tylko brutalności strażników, fizycznego cierpienia i nędzy w celach, gdzie człowiek traci poczucie czasu i nie potrafi rozróżnić dnia od nocy, ale też niekończących się przesłuchań, nacisku psychicznego, szantażu, wojskowej tresury, a przede wszystkim prania mózgu i indoktrynacji, którym skazani są wystawieni permanentnie: „Jedenaście godzin dziennie trzymają was w salach lekcyjnych bez okien, gdzie wykładowcy zmuszają was do odmawiania ku pamięci pochwalnych ód na partię komunistyczną. Kiedy przestaniecie, ukarzą was.

I tak trwacie, raz po raz, aż w końcu nic już nie czujecie, o niczym nie myślicie. Tracicie poczucie czasu. Najpierw godzin, potem dni. Zapadacie w pustkę.” I to nie wszystko. Jeśli więzień chce zachować choćby małą nadzieję na zwolnienie, musi „złożyć wyznanie”, czyli przyznać się do zbrodni, których nie popełnił, i zgodzić się na upokarzającą grę, której zasady wyznaczają chińscy strażnicy. I tak, jeżeli Gülbahar po prawie trzech latach, dzięki nieustępliwym staraniom swojej córki i po dyplomatycznej interwencji rządu francuskiego, w końcu udało się uciec z piekła chińskiego gułagu, została zmuszona do poddania się najgorszemu upokorzeniu…

Gülbahar w obozie niemal straciła rozum. Odniosła na ciele i w duszy rany i blizny, które nigdy w pełni się nie zagoją. Wciąż prześladują ją demony. Dziś jednak nie boi się o siebie, lecz o swoich bliskich, którzy zostali w Sinciangu. Przeraża ją myśl, że pewnego dnia chińska policja zapuka do drzwi mieszkania jej matki, sióstr, braci i przyjaciół, którzy żyją w Chinach. Obawia się, że będą tak jak ona przesłuchiwani, więzieni, torturowani, deportowani, że będą traktowani tak samo jak ona - jak „przestępcy”, jak „terroryści”. Podobnie jak ona mogą zniknąć w obozach, stracić swoją ludzką godność, a wraz z nią wszystkie szczęśliwe wspomnienia, właściwie same wspomnienia, i powoli także chęć do życia. Gülbahar przez długi czas wahała się, czy w książce ujawnić swoją prawdziwą tożsamość, czy opublikować swoje świadectwo anonimowo. Ostatecznie wybrała pierwszą możliwość. Doszła do przekonania, że jej dramatyczne doświadczenie i cierpienie, które opisuje w swojej książce, są niezwykle cennym świadectwem, ponieważ obnażają światu rzeczywistość, której nikt nie chce widzieć, a której jednak będziemy musieli spojrzeć w twarz - chińską ludobójczą politykę wobec Ujgurów.